Ποίηση και φαντασία

Look Death has reared himself a throne
In a strange city lying alone
Far down within the dim West
Where the good and the bad and the worst and the best
Have gone to the eternal rest.
There shrines and palaces and towers
(Time-eaten towers that tremble not!)
Resemble nothing that is ours.
Around, by lifting winds forgot,
Resignedly beneath the sky
The melancholy waters lie.

Κοίταξε! Ο Θάνατος θρόνο έχει στήσει
Σ’έρμη μια πόλη που, βαθιά στη Δύση
Τη σύθαμπη, φαντάζει αλλοτινή,
Όπου οι καλοί κι οι κακοί, οι ταπεινοί κι οι τρανοί
Βρήκαν για πάντα ανάπαψη στερνή.
Πύργους και λάρνακες τους και παλάτια
(Πανάρχαιους πύργους που δεν τρέμουν πιά!),
Δεν είδαν όμοιους τα δικά μας μάτια.
Τριγύρω, ξεχασμένα απ’το βοριά
Καρτερικά κάτω απ’τα ουράνια χάη
Πλαγιάζουν τα μελάγχολα πελάη.