Μέγας Αλέξανδρος και Αριστοτέλης

Η ΜΥΣΤΙΚΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ


ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΟΝ ΣΗΜΕΙΩΜΑ

Ο τρόπος δια του οποίου είναι γραμμένο το παρόν πόνημα, αποδεικνύει την βαθύτατην γνώσιν του συγγραφέως εις τον «τρόπον σκέψις» του Μεγάλου Αριστοτέλους.

Η «Φιλοσοφική συνέχεια» των «περί την Φύσιν και τας Επιστήμας» απόψεων του Σταγειρίτη μεγιστάνα της Ανθρωπίνης Διανοήσεως και ο τρόπος μετά του οποίου η μαθητεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου καθίσταται εξόχως ενεργητική και παιδευτική, μέσω του συγγραφέως, εις ουδέν ελλείπουσα του
αποδεδειγμένου στοχασμού του Αριστοτέλους, αποτελούν την σημαντικοτέραν πτυχήν του έργου.
Η θέσις του συγγραφέως να καταστήση τον Αλέξανδρο «Μέγα», πριν έτι ενηλικιωθεί, πριν έτι λάβει εις χείρας του «ασπίδα και δόρυ» και η αποδεικτική μέθοδος των Αριστοτελικών επιταγών και νομοθετημάτων περί του ηθικού νοήματος του «Μέγα», τροποποιούν τας μέχρι σήμερον πεποιθήσεις περί των κατακτητικών ιδιοτήτων του υιού του Φιλίππου, καθιστώντας ταυτοχρόνως την Διδασκαλίαν του Αριστοτέλους «περί Παιδείας», εσαεί επίκαιρον.

Το μέγεθος των χρησίμων, δια λογαριασμόν της μαθητειώσης νεολαίας πληροφοριών και η ασκούμενη
«μαιευτική» του Αριστοτέλους δια την επιτυχή εξωτερίκευσιν των ιδεοληψιών ή νοητικών θέσεων των εφήβων μαθητών της Πέλλης, ιδία δε, του υιού του Φιλίππου Αλεξάνδρου, καθιστούν το παρόν βιβλίον του Παύλου Πισσάνου, εξόχως χρήσιμον δια τους σημερινούς και αυριανούς εκπαιδευομένους άμα δε,
και τους εν Αριστοτέλη ασχολουμένους επιστήμονας, ερευνητάς, καθηγητάς και διανοητάς.

Αθήναι, Απρίλιος 2005

ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΜΟΥΤΣΟΠΟΥΛΟΣ
Ακαδημαϊκός Ομότιμος Καθηγητής Φιλοσοφίας Πανεπιστημίου Αθηνών