Έλληνες Αναρχικοί 1890-2015

Ο λόγος που κατοικεί μέσα μου με σπρώχνει πάντα να γράφω και να τραγουδάω τους ρομαντικούς, ουτοπικούς και ονειροπόλους, που αγωνίζονται να δώσουν στις μεγάλες μάζες του κόσμου μια ιδανική κοινωνία. Αγώνας δύσκολος, γιατί κανένα μεγάλο σύνολο λαών δεν σχεδιάστηκε σύμφωνα με τις αξίες του αναρχισμού. Όμως πολλές από τις ιδέες τους υλοποιήθηκαν από άλλους πολιτικούς σχηματισμούς, που άσκησαν εξουσία κάνοντας τον κόσμο καλύτερο όπως: συνεταιριστικό κίνημα, νέα παιδαγωγική, ελεύθερος έρωτας, κ.α.. Η Αναρχία στην Ελλάδα εμφανίστηκε καθυστερημένα, όταν είχε πλέον χάσει τη δροσιά της και οι εργατικές συνθήκες είχαν βελτιωθεί στο καπιταλιστικό σύστημα. Εμφανίστηκε σαν μια συνιστώσα του τότε αναπτυσσόμενου σοσιαλιστικού κινήματος στα τέλη του 19ου αιώνα. Αυτονομήθηκε μετά τη ρήξη με τον Μαρξισμό που έγινε στη Διεθνή Ένωση των Εργαζομένων, γνωστή και σαν Α΄Διεθνής. Εξαφανίστηκε μετά την επικράτηση του Μαρξισμού - Λενινισμού και του ΚΚΕ στο ελληνικό πολιτικό γίγνεσθαι και θανατώθηκε από το καθεστώς του Ιωάννη Μεταξά. Αναγεννήθηκε μέσα από τις στάχτες της μετά το 1971, με εντελώς διαφορετικό προσανατολισμό και στόχους, όπως ορίζουν οι σημερινές συνθήκες, σε μια κοινωνία βαθιά συντηρητική, τα Βαλκάνια και σε μια μεταλλαγμένη αμερικάνικη καρικατούρα.

Η Αναρχία στην Ελλάδα του 19ου αιώνα δεν λειτούργησε όπως στον υπόλοιπο κόσμο με κοινωνικά αιτήματα απελευθέρωσης του ανθρώπου, αλλά κυρίως αναρχοχριστιανικά και δευτερευόντως αναρχοκομμουνιστικά. Ήταν μια αναρχία που ζητούσε τη δικαιοσύνη του Θεού και όχι την κατάργησή του όπως στον υπόλοιπο κόσμο που φώναζε «Ούτε Θεός ούτε Αφέντης».

Η σημερινή Αναρχία εμφανίστηκε μετά το 1971 και είναι η αναρχία των μεγάλων αστικών κέντρων και της πανεπιστημιακής αμφισβήτησης.

Φυτρώνει στις μεγάλες ελληνικές πόλεις όπου υπάρχουν Πανεπιστήμια.

Τα ζητήματα που την απασχολούν είναι το μεταναστευτικό, οι φυλακές, οι πολιτιστικές εκδηλώσεις, η έκδοση εφημερίδων, περιοδικών και βιβλίων. Μετέχει σε πορείες και διαδηλώσεις με στόχο την εξεγερσιακή εκτροπή (συμβολική σύγκρουση με την εξουσία). Και τέλος ένα κομμάτι της με τον Ένοπλο Αγώνα.

Κλείνοντας θα προσπαθήσω να προσεγγίσω το θέμα μακριά από συναισθηματισμούς και θα αρκεστώ στην ιστορική ακρίβεια.