Θιασώτες και φιλόσοφοι

Αυτό που το Θιασώτες και Φιλόσοφοι επιχειρεί να ονομάσει με τον όρο θεατρόφιλο σοφία είναι ένα ανοικτό πεδίο δυναμικών σχέσεων, μια βαλντεφελσιανή διαμεσότητα, μια ντεριντιανή διαφορική επανάληψη ή ένα μερλω-ποντιανό χίασμα και όχι η γραμμική εφαρμογή ή η επιβολή μιας σκέψης σε μιαν άλλη. [...] Με ενδιαφέρει να ιχνηλατήσω τα θεατρικά βήματα της φιλοσοφίας μέσα από τα φιλοσοφικά τοπία του θεάτρου και αντιστρόφως να αντλήσω θεατρικούς πόρους από τους φιλοσοφικούς βηματισμούς. Φιλόδοξο σχέδιο, από το οποίο εδώ θα φανεί μία μόνο σκιαγράφηση με επεξεργασίες θεατρικών κειμένων (λ.χ. Μάτεσις, Ζιώγας, Πόντικας, Μαυριτσάκης, Μαυρογεωργίου) και παραστάσεων (λ.χ. Romeo Castellucci, Θωμάς Μοσχόπουλος, Rodrigo Garcia, francois Tanguy) που αναδεικνύουν ή αποκρύπτουν σημαντικά φιλοσοφικά θέματα (ο θάνατος και το πένθος, η ιστορία και οι ρηγματώσεις της, η μνήμη και το χρέος, ο χρόνος και η ιστορικότητα, η διαμεσότητα των τόπων, το φαγητό και η θνητότητα, η δικαιοσύνη) αλλά και με δοκιμές ανθεκτικότητας και εμβέλειας αυτών των εννοιών και των θεμάτων στα συγκεκριμένα εργαστήρια ενσώματης σκέψης που είναι για μένα το δραματικό κείμενο και η θεατρική σκηνή.