Το σπιτάκι στο λιβάδι

Το πόσες μέρες είχε να πέσει βροχή στον τόπο τους ούτε που το θυμότανε κανείς τους. Ακόμα και η λιμνούλα, όπου ο μικρός Παντελής ο Φάντης μαζί με το φίλο του το Χαράλαμπο το Σανταβελή έπαιζαν, ήταν ξερή κι απόξερη. Τα απογεύματα, μετά το σκόλασμα, έτρεχαν τα δυο παιδιά στη λιμνούλα κι επλατσούριζαν με σηκωμένα τα μπατζάκια κι εκαράβιζαν τα καραβάκια τους στο νερό, αλλά τώρα που νερό. Σκασμένο χώμα μονάχα, φρυγμένο από τη δίψα και τη ζέστη, που να σκάει ο τζίτζικας. Το χώμα και τα δέντρα και οι ανθρώποι παρακαλούσαν, προσεύχονταν να πέσει επιτέλους μια βροχή να ξεδιψάσουν, ώσπου ο Κύριος τους έκαμε καμιά φορά κι αυτό το χατίρι.
Από το πρωί εκείνης της ημέρας εμάζευε σωρούς τα σύννεφα στον ουρανό, μέχρι που κατά το δειλινό όλα έγιναν σκοτεινιά κι αντάρα. Έπειτα άρχισε η βροχή, κι η βροχή έγινε νεροποντή και θάλασσα και καταρράχτης απάνω στις στέγες των σπιτιών και στα χωράφια των ανθρώπων. [...]