Άρωμα Μνήμης

Η Λαοκρατούλα που όλη την ώρα ρούφαγε και ξαναρούφαγε τη συναχωμένη της μυτούλα, άνοιξε τα ολοστρόγγυλα ματάκια της διάπλατα, σαν είδε τη βασίλισσα να'ρχεται προς το μέρος της. Την ακούμπησε στο κεφάλι της και κοιτώντας την γλυκά την ρώτησε: "Πώς σε λένε;" Μούγκα η μικρή! Πώς να ξεστομίσει τέτοιο όνομα στη Φρειδερίκη; Αν και παιδί, ωστόσο ήταν αρκετά ώριμη στο μυαλό η Κρατούλα και κρατήθηκε. Ώσπου να ξαναρωτήσει η άλλη, σαν δεντρογαλιά πετάχτηκε η Λόλα, η αδελφή της, από πίσω και της σφύριξε στο αναψοκοκκινισμένο αυτάκι της: "Μαρία, πες Μαρία". "Μαρία με λεν..."είπε η Κρατούλα. Κι από τότε την φώναζαν οι δικοί της Τούλα, ούτε καν Κρατούλα. Σκέτο Τούλα, γιατί που ξέρεις; Μπορεί συνειρμικά να πήγαινε ο νους στο πρώτο συνθετικό του ακμάζοντος την περίοδο του Εμφυλίου ονόματος και στα συνθήματα του παρελθόντος "Ο λαός στην εξουσία, λαϊκή κυριαρχία" κι αχ αυτά τα φαντάσματα! Για τέτοια ήμασταν πάλι; Τράβηξε τι τράβηξε η οικογένεια στη δίνη του Εμφυλίου!