Άγια Πόλη

Τι κοινό υπάρχει ανάμεσα σε μια ποινικολόγο, μια πρώην «Μις Βολιβία», έναν αποστεωμένο ομοσπονδιακό μπάτσο, τον ξεναγό ενός χλιδάτου κρουαζιερόπλοιου και την αγορά του Ριατσουέλο, αυτό «το μικρό κομμάτι της σαθρής γεωγραφίας του ξεροπόταμου που χωρίζει τη ματαιόδοξη πρωτεύουσα της Αργεντινής απ’ την επαρχιακή “no man’s land”»;
Ο Γκιγιέρμο Όρσι, ο μετρ του αργεντίνικου νουάρ, ανηλεής, σαρκαστικός και χλευαστικός, χρωματίζει με ασεβή χρώματα την Άγια Πόλη μέσα από «συνοικίες χωρίς κόσμο, με σκουπίδια και ποντίκια μόνο», εκεί όπου «λάμπουν στην καταχνιά τα ματάκια των ποντικιών, μια καταχνιά βαθιά μπλε, σαν χυμένη μπογιά, ανακατεμένη με τον καπνό απ’ τα σκουπίδια που καίγονται».

Πίσω από τη λαμπερή τουριστική βιτρίνα μιας «χώρας σε τιμή ευκαιρίας, όπου μπορείς να χορέψεις τάνγκο και να φας το καλύτερο κρέας αγελάδας ελευθέρας βοσκής» κοχλάζει η Άγια Πόλη: ζιγκολό, βαποράκια, διεφθαρμένοι μπάτσοι, νάρκος, ανίκανοι πολιτικοί και ποικίλες άλλες προσωπικότητες. Οι αποκρουστικές ή θλιβερές βιογραφίες τους, εγκιβωτισμένες στον μυθιστορηματικό καμβά ενός συγγραφέα που έχει ακόμα πολλές ιστορίες μέσα του, ξεδιπλώνονται με την υπόκρουση της πάντα μελαγχολικής αργεντίνικης μουσικής, μόλο που πρόκειται για μια μουσική παράταιρη και παράφωνη τις πιο πολλές φορές.