Αντάρης, Ο Οιωνός των Αστεριών ΜΕΤΑΧΕΙΡΙΣΜΕΝΟ

«Στην πατρίδα με φωνάζανε Αγγελικώ. Στην ξενιτιά όπου έζησα με φωνάζανε Αγγέλα και Αγγελική. Το συνήθισα όπως συνήθισα και τόσα άλλα… Ό,τι σου πω θα τα πει η καρδιά μου. Η ζωή μου δεν ήταν εύκολη. Έζησα θάνατο και μύρισα αίμα. Πουλήθηκα σκλάβα. Αγάπησα δυο άντρες. Ο ένας χάθηκε νωρίς, ο άλλος με έκτισε απ’ την αρχή. Έχω μια κόρη δική του που είναι ο ήλιος μου. Με ξέσκισαν άγρια θεριά τότες που η άνοιξη φούντωνε μέσα μου. Τότε ήταν που έμαθα πόσο κιοτής και Γιούδας γίνεται ο άνθρωπος για να σώσει το τομάρι του. Τις νύχτες ξυπνάω ακόμα γεμάτη φόβο. Ευτυχώς υπήρξα τυχερή και γνώρισα καλούς ανθρώπους. Αυτοί με έσωσαν και δεν τρελάθηκα. Αυτή είμαι. Έρχομαι από κακοτράχαλη περασιά και κουβαλάω βαρύ φορτίο. Έρχεσαι από βελούδινα στρωσίδια και πιστεύεις στο μέλλον. Δεν έχω δύναμη να σε βεβαιώσω γι’ αυτό το μέλλον. Γι’ αυτό φύγε, σκέψου καλά και άμα αποφασίσεις να με δεχτείς όπως είμαι, έλα. Αλλιώς μείνε εκεί και μη με ξαναδείς.»

Η Αγγελική έζησε στη φωτιά της επανάστασης του ’21, βίωσε την πείνα στο πολιορκημένο Μεσολόγγι, γνώρισε την προδοσία, ατιμάστηκε και πουλήθηκε στα σκλαβοπάζαρα της Αιγύπτου. Mαζί με χιλιάδες ξεριζωμένους Έλληνες, βρέθηκε σε μια ξένη γη, κάτω από αντίξοες συνθήκες, με την προδοσία να τη στοιχειώνει και τους εφιάλτες να φωλιάζουν στην καρδιά της και να της στερoύν τη γαλήνη. Συνοδοιπόρος της πάντα ο Αντάρης, το μεγάλο κόκκινο αστέρι του Σκορπιού, άλλοτε να χαμογελά ζεσταίνοντας την ψυχή της και άλλοτε να την προειδοποιεί για το κακό που θα συμβεί στη ζωή τη δική της και των αγαπημένων της.