Και βιασταί αρπάζουσιν αυτήν

Σε ένα ερημικό δάσος στο Τενεσί, ο αυτόκλητος προφήτης Μέισον Ταργουότερ πεθαίνει, αφήνοντας στον νεαρό μικρανιψιό του την εντολή να τον θάψει και να πάρει τη θέση του. Εκείνος παρακούει και αναζητά τη βοήθεια του ορθολογιστή θείου του, που ζει στην πόλη με τον άρρωστο γιο του. Η Φλάννερυ ΟΚόννορ αφηγείται με άτεγκτη ακρίβεια μια ιστορία πνευματικής αναζήτησης, μέσα από τη σύγκρουση του νεαρού με τον θείο του και την εσωτερική του πάλη ανάμεσα στην προφητική κλήση και την προσωπική αυτονομία.
Το επίμετρο του Ρίτσαρντ Τζιαννόνε αναδεικνύει το πνευματικό υπόβαθρο του μυθιστορήματος, διερευνώντας τις αναφορές του στην ασκητική παράδοση.


"Ένας γέρος προφήτης της υπαίθρου, ένας από κείνους τους παθιασμένους μισότρελους θρησκόληπτους μελετητές της Βίβλου που συναντάει κανείς ακόμη στον αμερικανικό Νότο, είναι το κεντρικό πρόσωπο του σφιχτοπλεγμένου και θαυμάσια γραμμένου μυθιστορήματος. Η πρώτη σελίδα του βιβλίου αρχίζει με το θάνατό του, αλλά η δυναστική παρουσία του απλώνεται ως το τέλος μέσα από την αναμέτρηση των δύο ανιψιών του, που και οι δύο έχουν επηρεαστεί ανεξίτηλα από αυτόν. Ο πρώτος, ένας νέος άτυχος δάσκαλος εγκαταλελειμμένος από τη γυναίκα του με ένα ανάπηρο παιδί, πιστεύει ότι με τον θετικισμό του έχει κατανικήσει τον φοβερό Ιερεμία. Ο δεύτερος, ένα παιδί 14-15 χρονών, αναθρεμμένο στην ερημιά του δάσους από το γέρο, μετά το θάνατό του καταφεύγει στο δάσκαλο προσπαθώντας να αποτινάξει την επιρροή του προφήτη. Δεν θα μπορέσουν να συνεννοηθούν και η αναμέτρησή τους θα καταλήξει εις τραγωδία". Έτσι συνοψίζει σε λίγες αράδες ο Αλέξανδρος Κοτζιάς, μεταφραστής του Και βιασταί αρπάζουσιν αυτήν, την πλοκή του βιβλίου σε ένα άρθρο του στο περιοδικό Ελευθεροτυπία, τχ. 22, Ιούλιος 1965. [...] Η μετάφραση του Αλέξανδρου Κοτζιά, αναμφίβολα είναι η εμπνευσμένη μετάφραση ενός συγκλονιστικού βιβλίου.
Μιχάλης Μακρόπουλος, bookpress.gr, 8/1/2017