Έγκλημα και τιμωρία (δεμ.)

"Κι όμως, η ζωή υπάρχει! Κι εγώ, ζωντανός δεν είμαι αυτή, εδώ τη στιγμή; Η ζωή μου δεν τέλειωσε μαζί με τη γριά! Ορίστε, της χαρίζω τη Βασιλεία των Ουρανών -και τώρα άσε με ήσυχο, κυρά μου!"

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου

Από την εισαγωγή:

[...] Στις δεκαετίες 1860 και 1870 ο Ντοστογιέφσκι δημιούργησε τα μυθιστορήματα του που άφησαν εποχή στην ιστορία της ρώσικης και της παγκόσμιας λογοτεχνίας: Έγκλημα και τιμωρία (1866), ο Ηλίθιος (1868), οι Δαιμονισμένοι (1871-2), Ο έφηβος (1875) και Αδελφοί Καραμαζώφ (1879- 80). Στα μεγαλοφυή αυτά έργα δημιουργεί αθάνατες μορφές, ζωντανά ανθρώπινα μνημεία μιας μεγάλης μεταβατικής εποχής στην ιστορία της ανθρωπότητας, φορείς των σπουδαιοτέρων φιλοσοφικών, κοινωνικών και ηθικών αναζητήσεων του. Στο δημιουργικό του έργο ο Ντοστογιέφσκι συνδύαζε μια πρωτοφανή δύναμη ψυχολογικής ανάλυσης, ένα απύθμενο βάθος στοχαστή και ένα ασυγκράτητο πάθος ερευνητή της κοινωνικής και ηθικής συμπεριφοράς των ανθρώπων.

Τα μυθιστορήματα του Ντοστογιέφσκι χαρακτηρίζονται από πολυφωνία, που πηγάζει από την πολυεδρική κοινωνική πραγματικότητα, που αποκάλυψε και απεικόνισε η μεγαλοφυΐα του στα μέσα του περασμένου αιώνα και που κορυφώθηκε στον αιώνα μας. Αυτό, σε συνάρτηση πάντα με το δυναμισμό του ταλέντου του, εξηγεί την ισχυρή επίδραση του Ντοστογιέφσκι, όχι μόνο στη λογοτεχνία, αλλά και στη φιλοσοφική και αισθητική σκέψη του 20ου αιώνα.[...]