Ουμπίκ

Σκούζοντας με φωνή μεταλλικού εντόμου, ο Στάντον Μικ πέταξε στην οροφή του δωματίου με τα χέρια του τεντωμένα στα πλάγια. «Κύριε Ράνσιτερ, μην αφήνεις τις παραρμήσεις σου να θολώνουν τη λογική σου. Το ζήτημα αυτό χρειάζεται διακριτικότητα και όχι βιασύνη. Ηρέμησε τους ανθρώπους σου κι ελάτε ν’ αγκαλιαστούμε όλοι μαζί και να κάνουμε μια προσπάθεια να καταλάβουμε ο ένας τον άλλο». Το στρογγυλό, πολύχρωμο κορμί του πετούσε γύρω-γύρω, σε μια αργή εγκάρσια τροχιά, έτσι ώστε τώρα τα πόδια του, και όχι το κεφάλι του, βρίσκονταν προς τη μεριά του Ράνσιτερ. «Έχω ακούσει γι’ αυτό το πράγμα» είπε ο Ράνσιτερ στον Τζο. «Είναι μια αυτοκαταστρεφόμενη ανθρωποειδής βόμβα. Βοήθησέ με να τους βγάλουμε όλους από δω μέσα. Μόλις τώρα την έβαλαν στο αυτόματο. Γι΄αυτό σηκώθηκε στο ταβάνι». Η βόμβα έσκασε.

Τα πράγματα δεν είναι ποτέ αυτό που δείχνουν