Η οικογένειά μου και άλλα ζώα

«…Σας βεβαιώνω, αυτό το σπίτι είναι παγίδα θανάτου» είπε ο Λάρι. «Κι η πιο απλή, καθημερινή κίνηση, ν’ ανάψεις το τσιγάρο σου ας πούμε, καταντάει επικίνδυνη. Πρώτα ξεπετάχτηκε ένας απαίσιος σκορπιός από ένα σπιρτόκουτο και γέμισε τον τόπο δηλητήριο και μωρά. Έπειτα δύο καρακάξες μου κάναν το δωμάτιο ρημαδιό. Τώρα έχουμε φίδια στη μπανιέρα, κι ένα κοπάδι άλμπατρος που φτερουγίζουν ολόγυρα στο σπίτι… Είναι θεομηνία αυτό το παιδί, σας λέω…»
«Στην Κέρκυρα» είπε ο Θεόδωρος με μάτια που λάμπαν από περηφάνια, «όλα είναι δυνατά».
«Μη λες ανοησίες Λάρι, δε γίνεται να μετακομίζουμε συνέχεια» είπε η Μητέρα.
«Ήρθαμε εδώ για να βολέψουμε τους 13 καλεσμένους σου».
«Ε, και τώρα θα φύγουμε, για ν’ αποφύγουμε τους συγγενείς σου».
«Ο κόσμος θα λέει πως τρελαθήκαμε».