Ακροκέραμα και μνήμες

[...] Κάποτε, όπως όλα τα πράγματα στη ζωή, ο νεοκλασικισμός παρήκμασε. Η νέα αρχιτεκτονική του μπετόν-αρμέ είχε τις δικές της αρχές. Το δώμα, η ταράτσα αντικατέστησαν τη στέγη.
Από καθαρά οικοδομικό στοιχείο, με την καταστροφή και την κατεδάφιση των πρώτων νεοκλασικών, το ακροκέραμο πέρασε από έξω μέσα: έγινε βιβλιοστάτης, στολίδι στα σχεδιαστήρια των αρχιτεκτόνων, ενσωματώθηκε σε λιθοδομές, διακοσμητικό εσωτερικού και εξωτερικού χώρου, συλλεκτικό στοιχείο. Σμικρύνθηκε και έγινε πορτ-κλε, σουβενίρ σε μαγαζιά για τουρίστες. Αρχιτέκτονες το σκιτσάρισαν και το αποτύπωσαν, ζωγράφοι και χαράκτες το απαθανάτισαν, ποιητές και πεζογράφοι το ύμνησαν.
Το νεοκλασικό σπίτι έπεσε, το ακροκέραμο επέζησε.
Δεν νομίζω να υπάρχει άλλο οικοδομικό στοιχείο που να αγαπήθηκε και να ενσωματώθηκε τόσο στην καθημερινή ζωή του Νεοέλληνα, όσο το ακροκέραμο.
Ίσως πολλοί να πούνε ότι οι νέες χρήσεις το διαστρέβλωσαν, το αλλοίωσαν, το ξευτέλισαν...
Και ίσως κατά κάποιο τρόπο να έχουν δίκιο.
Δεν ξέρω. Δεν παύει όμως να είναι ένα σύμβολο μιας εποχής που πέρασε, μιας αρχιτεκτονικής, ενός πολιτισμού. Και ένα σύμβολο που ζει και αγαπιέται, έχει πάντα τι δική του ξεχωριστή αξία.

Μάρω Καρδαμίτση-Αδάμη
Αναπληρώτρια Καθηγήτρια ΕΜΠ