Η ζωή του Γαλιλαίου

Υπήρξε μια γενική περίπου παρατήρηση για τις μεταφράσεις των έργων του Μπρεχτ, που δώσαμε ως τώρα: λείπει, λένε, ένας πρόλογος.
Μένω πάντα με την εντύπωση πως ο πρόλογος, όπως είθισται να προτάσσεται, περιττεύει. Την ίδια άποψη πρέπει να συμμερίζονται μαζί μου όλοι εκείνοι που έχουν την πολύ όμορφη συνήθεια ν' αρχίζουν το διάβασμα του έργου κατ' ευθείαν. Στη σβελτάδα που γυρίζουν τα φύλλα του προλόγου διαφαίνεται η αγανάχτησή τους, γιατί αυτά τα πράμματα να μπαίνουν μπροστά. Ίσως στο τέλος του βιβλίου να μην ενοχλούσαν, ίσως νάταν και χρήσιμα. Τότε ο αναγνώστης αφού επικοινώνησε ανεπηρέαστος με το συγγραφέα, αφού έκανε χωρίς υποβολή τις δικές του σκέψεις και με την προδιάθεση για συζήτηση, που ερέθισμά της είναι κάθε διάβασμα, είναι πια έτοιμος να ακούσει ξένες απόψεις, να τις κρίνει, να τις απορρίψη ή να τις δεχτεί και συνεπώς να κερδίσει. [...]