Μήδεια

Από το 1987 που πρωτοσυνεργαστήκαμε με τον Μποστ του λέγαμε συνέχεια "γράψε κάτι καινούργιο Μέντη", κι εκείνος μας ζητούσε να του δώσουμε θέματα και ιδέες. Το ένα το εύρισκε ανούσιο, το άλλο χιλιοειπωμένο, το τρίτο δεν του φαινότανε αστείο. Μέχρι που έπεσε η ιδέα για μια τραγωδία. Έτσι απλά του είπαμε: πάρε το θέμα σου από μια τραγωδία. Ήτανε και η περίοδος που στην Επίδαυρο ο κάθε "ημέτερος" κακοποιούσε με πάθος τα ιερά και όσια κείμενα, μια συνήθεια που ευδοκιμεί ιδιαίτερα στο ελληνικό θέατρο. Αλλά απ' όσες τραγωδίες του προτείναμε, καμιά δεν του έκανε εκείνο το γνωστό "κλικ" που θα τον ερέθιζε. Μέχρι που έπεσε η ιδέα της Μήδειας του Ευριπίδη. "Αυτή μάλιστα, έχει και φόνους", είπε μ' εκείνο το πονηρό και πολλά υποσχόμενο μισοχαμόγελό του. Και στο μυαλό του γεννήθηκε η "Μήδεια". [...] (Από το σημείωμα του σκηνοθέτη)