Διερευνήσεις

Κάπου στον επίλογο αυτής της εκπληκτικής (και εκπληκτικά ετερόκλητης) συλλογής δοκιμίων, ο Μπόρχες «ομολογεί» ότι, ξαναδιαβάζοντάς τα, διακρίνει στα δοκίμιά του μια τάση να εκτιμώνται οι θρησκευτικές και φιλοσοφικές ιδέες με βάση την αισθητική τους αξία... Δεν πρόκειται βεβαίως για κάποια ετεροχρονισμένη έκρηξη αυτοκριτικής, αλλά για μια ακόμα διατράνωση αυτού του γοητευτικού παράδοξου που διέπει τη σκέψη του μεγάλου αργεντινού συγγραφέα. Του παράδοξου, που (μέσω του Όσκαρ Γουάιλντ, του Κεβέδο, του Μπέρναρντ Σω, των Ονομάτων του Θεού και αυτής της στιγμιαίας εκδοχής της αιωνιότητας, του Χρόνου) μπολιάζει με τη μαγεία του και τη δική μας σκέψη
«Μα πώς δεν το σκέφτηκα εγώ…» αναρωτιλεται ο αναγνώστης του Μπόρχες – κι αυτός είναι ο σιωπηλός (και μέγας) θρίαμβος του δοκιμίου.