Το θέατρο του καταπιεσμένου

Στην αρχή, το θέατρο ήταν άσμα διθυραμβικό: ο ελεύθερος λαός που τραγουδούσε στον ελεύθερο αέρα. Το καρναβάλι. Η γιορτή.
Μετά, οι κυρίαρχες τάξεις το οικειοποιήθηκαν και τοποθέτησαν τα φράγματά τους. Διαίρεσαν πρώτα το λαό, χωρίζοντας τους ηθοποιούς από τους θεατές, τους ανθρώπους που ενεργούν απ’ αυτούς που κοιτάζουν. Τέλειωσε η γιορτή! Κατόπιν ξεχώρισαν, ανάμεσα στους ηθοποιούς, τους πρωταγωνιστές από τη μάζα.: Τότε άρχισε ο καταναγκαστικός προσηλυτισμός!...»
«… Η ποιητική του Αριστοτέλη είναι ποιητική της καταπίεσης. Ο κόσμος είναι γνωστός, τέλειος ή επιδεκτικός τελειοποίησης. Επιβάλουμε τις αξίες του στους θεατές…»
«… Η ποιητική του Μπρεχτ είναι η ποιητική των φωτισμένων πρωτοπόρων…»
«… Η ποιητική του καταπιεσμένου είναι πρώτα πρώτα ποιητική μιας απελευθέρωσης: Ο θεατής δε μεταβιβάζει κανένα του δικαίωμα για να δράσουν ή να σκεφτούν άλλοι στη θέση του. Απελευθερώνεται, δρα και σκέφτεται για τον εαυτό-του. Το θέατρο είναι δράση…»


ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

Ένα πείραμα λαϊκού θεάτρου
Το σύστημα του τζόκερ
Το καταναγκαστικό τραγικό σύστημα του Αριστοτέλη
Μακιαβέλι και η ποιητική της αρετής
Ο Χέγκελ και ο Μπρεχτ: Θεατρικό πρόσωπο υποκείμενο ή αντικείμενο
Στο λαό τα μέσα της θεατρικής παραγωγής