Ο ύπνος του τέρατος

"Είμαι 10 ετών, θυμάμαι... Η τρομερή έκρηξη που ξεσκίζει το νυχτερινό ουρανό και απλώνεται πάνω στο νοσοκομείο δεν είναι ούτε βολή όλμου ούτε βολή κανονιού ούτε καμμιά βόμβα...

Είναι ένα από τα αστραπόβροντα της πρώτης μου καταιγίδας. Ένα ξέσπασμα οργής του ουρανού που με καθησυχάζει.

Αρκετά πιό εντυπωσιακό από τα πυρά των ανθρώπων... Γιατί είμαι ένα ορφανό δέκα ημερών, ευτυχισμένο πού νιώθει τη Φύση πιό δυνατή απ' αυτούς. Την ίδια εκείνη μέρα, Η.10 μια νοσοκόμα τοποθετεί ένα πακέτο στο μεγάλο λευκό κρεβάτι, ανάμεσα στον Αμίρ και σε μένα. Αυτό το πακέτο,μόλις μερικών ημερών ζωής ονομάζεται Λεϊλά Μίρκοβιτς. Για πρώτη φορά να 'μαστε και οι τρείς μαζί. Τα κεφάλια μας σφηνωμένα το ένα πλάι στο άλλο και τα κορμιά μας τεντωμένα σαν τα κλωνάρια ενός αστεριού... Αφουγκράζομαι θορύβους της ζωής μας. Είμαι ο μεγαλύτερος, με ηλικία 10 ημερών, το ευτυχισμένο ορφανό που αγαπά τη Λεϊλά, πού αγαπά τον Αμίρ και που αγαπά τον θόρυβο του οργισμένου ουρανού."