Στον ουρανό όπως και στη γη

Θεία Λειτουργία για το Σχολείο μας. Τα φώτα όλα αναμμένα. Ο ιεροψάλτης κατανυκτικά αποδίδει τους ύμνους.
Έφθασε η στιγμή που τα παιδιά μπαίνουν στον ναό. Ησυχία και λίγα λόγια από τις δασκάλες για την τακτοποίηση τους. Ακούστηκε το Ευαγγέλιο. Πραγματοποιήθηκε κι η Μεγάλη Είσοδος. Φθάσαμε στην Αγία αναφορά. Πήρα στα χέρια μου τα τίμια δωρα λέγοντας «Τα Σα εκ των Σων...». Ο ψάλτης σιγόψελνε: «Σε υμνούμεν... σε ευλογούμεν...».
Πρώτη φορά –είκοσι χρόνια ως ιερέας– κοίταξα προς το εκκλησίασμα αυτή τη στιγμή. Είδα τα παιδιά γονατισμένα. Πλάι τους οι δασκάλες. «Κατάπεμψον το Πνεύμα Σου το Άγιον εφ’ ημάς...». Δεν ήθελα να τελειώσει αυτή η στιγμή. Ψέλισα τα λόγια που λέγαμε και στις κατασκηνώσεις: «Θεέ μου, να μαστε μαζί, στον Ουρανό όπως και στη γη». Τελείωσε η Λειτουργία. Κατά τη διανομή του αντιδώρου θυμάμαι την φράση που είπα στη διευθύντρια: «Μην φοβάσαι τίποτα!».



Ιστορίες εμπνευσμένες από την καθημερινή σχολική ζωή.
Ένα ημερολόγιο-λεύκωμα με απλές, βιωματικές σκέψεις και υπέροχες εικόνες που ψηλαφούν μια άλλη πραγματικότητα, φωτεινή και ουράνια!