Δυστυχία στα δάκτυλα

ΦΥΣΗΜΑ ΚΑΡΔΙΑΣ

Αυτή η ψύχρα από πού επέρασε
Στην καρδιά; Από κάποιο άνοιγμα
του σώματος ή από κάποια άλλη
Σκοτεινή χαράδρα μπήκε κι εφύσηξε
Η παγωνιά τόσο άγρια
Στη ζωή σου;

Σελ. 12 του βιβλίου

Μια λάμπα, ένας λαμπτήρας που έρχεται εκ του σκότους, πέφτει με δύναμη στο παράθυρο ενός δωματίου πολυκατοικίας και φέρνει τη νύχτα στους τοίχους της σκιάς και τις σκιές στους τοίχους, ένα θέατρο σκιών υπό το κράτος του πανικού που καθηλώνει την καθημερινότητα στο πιο μαύρο που χρώμα δεν είναι, αλλά η απόλυτη απουσία τους. Σε άσπρο και μαύρο, όπως είναι τα πλήκτρα του πιάνου, ακούγεται η μουσική των ποιημάτων, ενώ από μακριά έρχεται ο «πατριάρχης» της δύστηνης διάθεσης, ο Τόμας Σ. Ελιοτ, που γύριζε στους δρόμους τους έρημους του Λονδίνου, αναλογιζόμενος του πολιτισμού όχι τις αξίες, αλλά όταν απαξιώνεται στα σκουπίδια του, αυτές τις «ειδήσεις» που δείχνουν την είδηση που φωτίζει ότι ο άνθρωπος την ανία του καταναλώνει. Το αίτημα είναι μια σχεδία σ' έναν Αχέροντα του καθημερινού που ακούει ερέτες χωρίς να τους βλέπει, βλέπεις να σχίζεται το νερό της λίμνης ενός καθρεφτιζόμενου εαυτού που καταδύεται στη χριστιανική θρησκεία ως δοκιμαζόμενος του αιώνος της βιομηχανίας, του ηλεκτρονικού βασιλείου και του ψηφιακού αυτοκράτορα, ένας μόνος στο πλήθος που δοκιμάζει τα όρια της μοναξιάς κι όπως τα δοκιμάζει, παφλάζει και θέλει να τον σκεπάσει οδηγώντας τον στο δρόμο της αισιοδοξίας, γιατί η κάθε μέρα χρεία έχει των ψευδών αισθήσεων. Και το ήθος σιδηρουργό θέλει τους πολλούς που σε καμινεύουν υπέρ του εξαιρετικού, της ποιήσεως.



ΒΑΣΙΛΗΣ Κ. ΚΑΛΑΜΑΡΑΣ

ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ - 14/02/2003