Χαμένα όνειρα (τόμοι 2)

ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ πού αρχίζει τούτη ή Ιστορία, τα τυπογραφεία Στάνχοπ καί τα κυλινδρικά πιεστήρια δε λειτουργούσαν ακόμη στα μικρά, επαρχιακά μαγαζιά όπου τυπώνονταν βιβλία κι εφημερίδες. Στήν Αγκουλέμ λοιπόν, παρόλο πού από χρόνια υπήρχαν πολλά τυπογραφεία, έτσι πού σ' αναλογία να μην υστερεί καθόλου από το Παρίσι, εξακολουθούσαν να χρησιμοποιούν τα παλιά ξύλινα στοιχεία, πού σήμερα θα έκαναν πολλούς επαγγελματίες να χαμογελάσουν περιφρονητικά. Τα καθυστερημένα αυτά τυπογραφεία χρησιμοποιούσαν ακόμη εκεί αυτές τίς δερμάτινες μπάλλες, πού οι πιεστές περνούσαν πάνω απ' τα στοιχεία για να τα μελανώνουν. Η κινούμενη πλάκα πού πάνω της τοποθετείται η φόρμα με τα γράμματα για να πέσει σ' αυτήν το φύλλο του χαρτιού καί να τυπωθεί, ήταν ακόμη πέτρινη κι από κει βαστά ακόμη ή σημερινή της ονομασία, μάρμαρο. Τα σημερινά μηχανικά πιεστήρια πού καταβροχθίζουν τόννους χαρτιού μας έχουν κάνει να ξεχάσουμε αυτό τον παλιό μηχανισμό, πού ωστόσο του οφείλουμε, παρόλες τίς ατέλειές του, εκείνα τα όμορφα βιβλία των Ελβεζίρ, των Πλαντέν, των Άλδων καί των Διδότων, καί πού τα εργαλεία πού χρησιμοποιούσαν εκείνοι οί πρώτοι τυπογράφοι ασκούσαν μια μαγεία στο Ζερόμ-Νικολά Σεσάρ, τον άνθρωπο πού μ' αυτόν θα ξεκινήσουμε τούτη τη μικρή ιστορία. (. . .)