Σιγά το ξημέρωμα

Είδα το λεωφορείο που ερχόταν κι έσκυψα να φιλήσω τη μάνα μου. Οι δυο σακούλες κάτω απ' τα μάτια της γέμισαν αίμα. Από τις άκρες των χειλιών της, δυο βαθιές ρυτιίδες ξέφυγαν και μαστίγωσαν τις αυλακιές των ενοχών μου. Οι λεπτοί της ώμοι μαζεύτηκαν προς τα μέσα κι έγινε ξαφνικά ελαφριά σαν πούπουλο, εύθραυστη και φωτεινή σα φυσαλίδα ονείρου στο γαλάζιο. Μ' έσπρωξε λίγο πίσω και με κοίταξε χαμογελώντας με κόπο.
- Οι Τσίφτηδες και οι Φλάμπουρες είναι οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος, μου είπε. Μην πιστεύεις κανέναν, μόνο φύγε απ' αυτόν το διαλότοπο να βρεις τη ζωή σου.
Δεν είχα πολύ καιρό για να την ρωτήσω, ούτε να της εξηγήσω πως είμαι διχασμένη ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που βρίσκονται μέσα μου. Ανάμεσα σε δύο συμπεράσματα εκ διαμέτρου αντίθετα μεταξύ τους.[...]