Μια αμερικάνικη προσευχή

[...] Ο Τζιμ Μόρισον, ως τραγουδοποιός, ως η φωνή και το άγριο βελούδο των "The Doors" στον ελληνικό χώρο μας είναι οικείος - ως έφηβος, θα συμπλήρωνα με μια μικρή πικρή δόση μαύρου χιούμορ. Ο ποιητής Μόρισον όμως σχεδόν αγνοείται. Κυρίως από τα έμψυχα ελληνικά μας, που θα τον αναπλάσουν στη συγκίνηση των Νεοελλήνων από έναν ακόμα αστέρα της ροκ που ενίοτε ποιητικολογούσε σε ένα φίλο και συνάμα εργάτη της γραφής, του οποίου η συμβίωση με το μελάνι του Αρθούρου Ρεμπώ,του Ουίλλιαμ Μπλαίηκ, του Άλντους Χάξλεϋ καθώς και του Φρειδερίκου Νίτσε, ξύπνησε όχι απλώς ένα λεκτικό μίμο, αλλά αυτό που παραπάνω ονομάσαμε μάγο - μάγο του λόγου και του μύθου του. Ένα μάγο των λέξεων. Σύμφωνη με αυτήν την "αθώα αυθαιρεσία", που εμπεριέχεται σε κάθε αληθινή δημιουργία, είναι και η μεταμόρφωση από μέρους μου του έργου "An American Prayer" σε "Μια αμερικάνικη προσευχή".
Πάνος Δρακόπουλος