Μισόν αιώνα άνθρωπος

Θυμάμαι πριν από 3 χρόνια, όταν καβατζάριζα τα 50, ζούσα από καιρό μόνος σ' ένα μέρος κοντά στη θάλασσα κι ένιωθα κι ο ίδιος λίγο σαν πλεούμενο. Τι είδους πλεούμενο δεν ήξερα, ήξερα όμως ότι χρειάζομαι κάμποσα μερεμέτια και λίγο ματσακόνι. Πάντα μου πίστευα πως θα έκλεινα τα 50 μου χρόνια ανάμεσα σε 50 φίλους, και να που είχα βρεθεί ολομόναχος. Τουλάχιστον έφτασα τα 50 κι αυτό ήταν κάτι. Κάτι; Για μένα ήταν πάρα πολύ. Γιατί από την εποχή εκείνη είχα αρχίσει να συνειδητοποιώ, πέρα από την έξαψη και τους ξέφρενους ρυθμούς, τη γλύκα της ζωής.



"Πάντα μου πίστευα πως θα έκλεινα τα πενήντα μου χρόνια ανάμεσα σε πενήντα φίλους και να που είχα βρεθεί ολομόναχος. [...] Mέσα στο σπίτι υπήρχε ένα άσπρο χρησιμοποιημένο κερί, παρατημένο ίσως από κάποιον προηγούμενο νοικάρη. Tο έβαλα στο ποτήρι και το άναψα.

Kοιτώντας τη θάλασσα μπροστά μου έκανα μια ευχή και το 'σβησα. [...] Eίχα όμως κι άλλες δυο τρεις ευχές, το άναψα λοιπόν κι άλλες δυο τρεις φορές και το 'σβησα. Σκέφτηκα τι ευχή είχα ακόμα να
κάνω και έκπληκτος διαπίστωσα πως δεν είχα άλλες. Eίχαν σχεδόν όλες πραγματοποιηθεί. Tότε άρχισα να τις θυμάμαι μία μία και ν' ανάβω και να σβήνω το κερί στην ανάμνησή τους. Ίσως ήταν
παραπάνω από πενήντα, αλλά εγώ όταν συμπλήρωσα τα χρόνια μου, σταμάτησα ευγνώμων γι' αυτό τον μισό αιώνα που είχα ζήσει".



Α. Σ.