Η μητέρα του σκύλου

πολύ καλό, χτυπάει στο κόκαλο την σεμνοτυφία, τον καθωπρεπισμό και την υποκρισία της Ελλάδας, μου έκανε εντύπωση το έξυπνο χιούμορ του να ειρωνεύεται την ελληνική νοοτροπία, πολύ καλογραμμένο

Η Ρουμπίνη, Ραραού στο καλλιτεχνικό, παιδί της επαρχίας, μεγαλωμένη μέσα στη φτώχεια και την δυστυχία, ορφανή από πατέρα και κόρη "δοσίλογης", μας εξολογείται την ιστορία της, όπως την βλέπει μέσα από την δική της αγνή ματιά, μέσα από έναν διαρκή μονόλογο (ή μήπως παραλήρημα;) που δεν χωρίζεται σε κεφάλαια, ούτε και τηρεί πάντα την σωστή χρονολογική σειρά.
Ποιά γεγονότα από όσα μας διηγείται η Ραραού είναι πραγματικά, και ποιά είναι αποκύημα της φιλάρεσκης φαντασίας της; Σε ποιό σημείο ξεκινά να χάνει τα λογικά της; Ή μήπως τελικά η Ραραού κατέχει μια αλήθεια που μόνο οι τρελοί και οι αθώοι που βασανίστηκαν άδικα τελικά γνωρίζουν;

Εκπληκτικό βιβλίο! Το θυμάμαι και ανατριχιάζω...

Θα θυμάμαι το χωρίο από τη βεβαίωση του ψυχιάτρου: "Κατά τας εξομολογήσεις της χρησιμοποιεί, παραποιημένα είναι η αλήθεια, ονόματα, επώνυμα ή τοπωνύμια, επειδή επιθυμεί...να προστατεύσει άτομα κυρίως από την "ατίμωσιν" την οποίαν θα υποστούν από τον συγχρωτισμόν με το άτομόν της".

είναι ένα πάρα πολύ καλό μυθιστόρημα που συγκινεί τον αναγνώστη

Ιδιαίτερη γραφή και καυτό θέμα διακρίνουν αυτό το βιβλίο του πολύ καλού και αιρετικού συγγραφέα Πάυλου Μάτεση. Θα αρέσει γιατί προσεγγίζει τη σχετικά πρόσφατη ιστορία της Ελλάδας (κατοχή, μετεμφυλιακά χρόνια) με μια ματιά από __τα κάτω__, από ανθρώπους που δεν είχαν στον ήλιο μοίρα, δυστυχισμένους παρίες που προσπαθούν να επιβιώσουν εν μέσω πολέμου, ατέλειωτης ανθρωποσφαγής και στιγνής εκμετάλλευσης των αδυνάτων. Περισσότερο όμως γιατί είναι ένα σκληρό ψυχογράφημα δωσμένο με φοβερή μαεστρία και εξαιρετική τέχνη...

Μαζί με τον Παλαιό των Ημερών είναι το καλύτερο βιβλίο του Παυλάρα.