Η υψηλή τέχνη της απελπισίας

Η ιστορία της τέχνης βοά πλέον από εμβριθείς αναλύσεις περί του πώς μια μεγάλη ζωγραφική άντλησε από το καθημερινό και το ευτελές? πώς ο Πικάσο ή ο Μπρακ θεμελίωσαν την μοντέρνα τέχνη εμπνεόμενοι από τις εικόνες των γεμάτων με αφίσες τοίχων στις Δυτικές μητροπόλεις και πώς ο Ρόυ Λιχτενστάιν ή ο Άντι Γουόρχολ ανέτρεψαν στη συνέχεια και αυτή την παράδοση, εμπνεόμενοι από τα πιο λαϊκά δείγματα «εικονογραφημάτων», φωτορομάντζων, διαφημιστικών μηνυμάτων κοκ.
Αρχίζει λοιπόν να αποκτά ενδιαφέρον το να διερευνηθεί ανάλογα και η αντίστροφη εκδοχή: πως υψηλά διανοήματα και περίπλοκες ευαισθησίες μπορεί να τύχουν κάθε άλλο παρά ευτελούς επεξεργασίας από εκφραστικά μέσα που, κατά τεκμήριο, εντάσσονται στις πιο χαμηλές βαθμίδες τηε όποιας «καλλιτεχνικής ιεραρχίας».