Ανέστης Ευαγγέλου

Η εργασία αυτή διερευνά το συνολικό έργο του Ανέστη Ευαγγέλου (1937-1994), ενός από τους πιο ενδιαφέροντες ποιητές της δεύτερης γενιάς του μεταπολέμου. Πολύπλευρος ως δημιουργός ο Ευαγγέλου, επιδίδεται στην ποίηση, για να μιλήσει με μεγαλύτερη αμεσότητα και ένταση, στην πεζογραφία, για να φωτίσει πληρέστερα πτυχές των σχέσεων ανάμεσα στα πράγματα, και στην κριτική, για να επανορθώσει τις αδικίες που βλέπει να διαπράττονται σε βάρος της γενιάς του. Τις τρεις αυτές δραστηριότητες έρχεται να καλύψει η ενλόγω εργασία, η οποία αξιοποιεί σε όλο της το πλάτος το Αρχείο του ποιητή και ιδιαίτερα την πλούσια αλληλογραφία του («1. Ο ποιητής», «2. Ο πεζογράφος», «3. Ο κριτικός»). Στο πρώτο και πιο εκτεταμένο μέρος διερευνώνται τα χαρακτηριστικά του ποιητικού έργου, τα οποία αναφέρονται στους όρους της δημιουργίας, στη θεματολογία και στους τρόπους δόμησης του ποιήματος. Στο δεύτερο σχολιάζονται τα πεζογραφήματα του ποιητή με βάση τους δείκτες του χώρου, του χρόνου, του μύθου, των προσώπων και των τεχνικών της αφήγησης. Στο τελευταίο μέρος εξετάζονται τα κείμενα κριτικής, το δοκίμιο περί ποίησης και ποιητικής και η Ανθολογία. Η διερεύνηση δείχνει ότι ο Ανέστης Ευαγγέλου υιοθετεί ένα εξομολογητικό ιδίωμα που ανάγεται στο Μανόλη Αναγνωστάκη και στον Ντίνο Χριστιανόπουλο της Θεσσαλονίκης των πρώτων μεταπολεμικών χρόνων και διακρίνεται για την έντονη βιωματικότητα, την υψηλή προφορικότητα και τη μεγάλη του διαύγεια, ενώ υπερασπίζεται τη γενιά του με το ίδιο πάθος που υπερασπίζεται και τους ποιητικούς του τρόπους, πράγμα που βεβαιώνεται τόσο από τα κριτικά του κείμενα και την επιστολογραφία όσο και από την Ανθολογία.