Το Δικαίωμα στην Ξενάγηση

Το Τουριστικό Δίκαιο αποτελεί κλάδο του Δικαίου ο οποίος δεν είναι ανεξάρτητος καθαυτός, αν και είναι αυτοτελής, έναντι άλλων παραδοσιακών νομικών πεδίων της γνώσης. Το βέβαιο είναι ότι υφίστανται ποικίλα εγχειρήματα προσέγγισης αναφορικά με την ύπαρξη ή τη γέννηση μίας πιθανής επιστήμης του τουρισμού. Εξάλλου, το Συνταγματικό Δίκαιο παραχωρεί στον Τουρισμό έναν περιθωριακό χαρακτήρα, αν όχι ανύπαρκτο. Η ειδική του μορφή, η οποία συνίσταται στο δικαίωμα να ξεναγείται κανείς ή να καθοδηγείται, συνδυάζεται με την ελευθερία, η οποία έχει πρόσφατα προβλεφθεί, να ξεναγεί κανείς (δικαίωμα στην ξενάγηση). Χωρεί να δηλωθεί ότι έχει παραχθεί το φαινόμενο της αντιστροφής του ρόλου του επίσημου ξεναγού έναντι εκείνου του τουρίστα, του ανεπίσημου ξεναγού (λόγου χάρη στις δωρεάν περιηγήσεις) όπως επίσης και των οδηγών (βιβλίων). Επίσης έχει παραχθεί μία αντιστροφή της ονομασίας του όρου «ξεναγός» στα νέα ελληνικά, δεδομένου ότι ο τουρίστας συλλαμβάνεται σε αυτήν τη γλώσσα ως περιηγητής, λέξη που ταυτοποιεί ένα πρόσωπο που επισκέπτεται προορισμούς με σκοπό την αναψυχή και στα αρχαία ελληνικά χρησιμοποιούνταν για να ταυτοποιήσει τον ξεναγό έναντι τουρίστα (θεωρού) όπως τους συγγραφείς γνώσεων αποκτημένων διαμέσου των ταξιδιών. Κατά τα λοιπά, ο τουρισμός είναι μία ενδογενής δραστηριότητα, σύμφωνα με τη γενική αρχή του Δικαίου Περιβάλλοντος, όπου η αποστολή της μη παραγωγικής χρήσης των περιβαλλοντικών αγαθών θα έπρεπε να καθιερωθεί ως γενική αρχή του Δικαίου Περιβάλλοντος, έναντι της προφανούς χρήσης της παραγωγής.