Ο Ίγκιτουρ ή Η τρέλα του Ελβενόν

Ο ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΜΑΛΛΑΡΜΕ (1842 - 1899) εργάστηκε δίχως εξάρσεις, με σεμνότητα και πειθαρχία, αντικαθιστώντας την έμπνευση με σκέψη, σκοτεινιάζοντας τις αρχικά πολύ απλές και σαφείς ιδέες των εμπνεύσεων ώστε να καταντούν αινίγματα που απαγορεύουν κάθε απήχηση της αμεσότητας, διορθώνοντας και ξαναδιορθώνοντας τα κείμενά του, προσπαθώντας ν' ανακαλύψει μια γλώσσα αμόλευτη, προσέχοντας ευλαβικά τη σημασία του λευκού χαρτιού, δίνοντας υλική υπόσταση στα κενά ανάμεσα στις λέξεις, προσέχοντας τη στίξη, το μέγεθος των περιόδων, ξεμοναχιάζοντας τη λέξη σαν μονάδα, καθαρό χρώμα, μουσικό φθόγγο, παίζοντας, διαρκώς παίζοντας με παρηχήσεις, ομόηχα, διφορούμενα, λογοπαίγνια πάνω στις διπλές και τριπλές σημασίες που χαρίζουν στις λέξεις του σπάνια ακτινοβολία και απροσδόκητες μαρμαρυγές.
Το "Ίγκιτουρ" ή "Η τρέλα του Ελβενόν" εκδόθηκε το 1925. Η πρωτοποριακή μορφή του ποιήματος προαναγγέλλει όλη τη μεταγενέστερη μοντερνιστική ποιητική πρακτική. Άλλωστε, ο Μαλλαρμέ, που έζησε με το μυαλό του τη μεγαλύτερη περιπέτεια, εκφράζοντας όχι μια ιδέα ή πολλές αλλά τις σχέσεις των ιδεών, εξακολουθεί να είναι όχι απλώς προπάτορας του υπερρεαλισμού, της αυτόματης γραφής και συγγραφέων όπως ο Περέκ και ο Κενώ, αλλά μια τελείως σύγχρονη φωνή ακριβώς γιατί τοποθετεί την αντίληψη της σχετικότητας στη θέση του απόλυτου στον κόσμο των ιδεών.
Πρωτοδημοσιευμένη στο περιοδικό "Κοχλίας" το 1947, η μετάφραση αυτή του Νίκου Γαβριήλ Πεντζίκη αποτελεί την πιο αίσια δυνατή σύζευξη δύο ομόπνοων ποιητών. Συνοδεύεται από ένα διορατικότατο δοκίμιο του μεταφραστή για τον Μαλλαρμέ και το έργο του, ένα επίμετρο και μια εργοβιογραφία.