Solar

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Ιαν Μακ Γιούαν είναι ένας προικισμένος συγγραφέας. Η ικανότητά του να στήνει μια αφήγηση και να διαπλάθει μυθιστορηματικούς χαρακτήρες σε όλο το εύρος και το βάθος του ψυχισμού τους είναι απαράμιλλη. Εξαιρετική επίσης είναι η αίσθηση και η γνώση της τάξης πραγμάτων της εποχής μας και των ηθικών της αξιών. Στο παρόν μυθιστόρημα ο σ. δίνει ρέστα – κατά τη γνώμη μου – πλάθοντας έναν κεντρικό ήρωα έρμαιο κυριολεκτικά του εαυτού του και των άκρατων επιθυμιών του, ένα ανθρώπινο(;) πλάσμα απότοκο της εποχής του ατομισμού και της αυτοαναφορικότητας που δεν διστάζει να διαπράξει τα χειρότερα δίνοντας εύκολα άφεση αμαρτιών στον εαυτό του αφού η συνείδησή του ( αν υπάρχει!) είναι πολύ ελαστική και δεν φαίνεται να τον ελέγχει για τίποτα. Όλη η αφήγηση διαπνέεται από ένα ευφυές μαύρο χιούμορ, μια λεπτή κυνική ειρωνεία και μια διάθεση του σ. να γίνει ανελέητα σκωπτικός απέναντι στην απύθμενης ελαφρότητας και άκρατου αμοραλισμού ανθρώπινη φύση. Όλα περιστρέφονται εντέλει γύρω από ένα κεντρικό ερώτημα που γεννιέται στο μυαλό του αναγνώστη και αυτό ίσως είναι το στοίχημα που κερδίζει ο σ. , μήπως δηλαδή πίσω από όλα τα εξωφρενικά που σκαρφίζεται και κάνει αυτός ο αντιήρωας του βιβλίου, τα ψέματα που αραδιάζει στις ερωμένες και τις πρώην γυναίκες του, τις κλοπές πνευματικής περιουσίας, την ενοχοποίηση αθώων ανθρώπων δίχως αναστολές, την αγνωμοσύνη και αχαριστία που επιδεικνύει ενίοτε και την συναισθηματική αναπηρία που τον διακατέχει κρύβεται κάτι πολύ περισσότερο πραγματικό και αληθινό από όσο μια μυθιστορηματική μόνο περσόνα; Μήπως κάπου εκεί πίσω από όλα αυτά τα στρώματα λογοτεχνικότητας βλέπουμε το αληθινό πρόσωπο του σημερινού ανθρώπου σαν σε καθρέπτη; Για όλα αυτά το βιβλίο θεωρώ ότι είναι πολύ καλό και γι’ αυτό θα του δώσω 5 αστέρια…