Ο φάρος

Μα, για τ όνομα του Θεού,
για τι πράγμα μιλάς;
Ήταν απλά ένα λάθος.
Κύριέ μου, οι άνθρωποι
κάνουν λάθη, δεν ήρθε και
το τέλος του κόσμου...

Παραμονή Χριστουγέννων, στο υπόγειο ενός σπιτιού σε έναν παράκτιο οικισμό βόρεια του Δουβλίνου, τέσσερις φίλοι κι ένας άγνωστος θα περάσουν μαζί τη νύχτα και θα γιορτάσουν με τον τρόπο που γνωρίζουν, πίνοντας και παίζοντας χαρτιά. Όσο προχωράει η νύχτα, κι ενώ έξω μαίνεται η καταιγίδα, τόσο κορυφώνεται ο αγώνας των ανδρών να ξεφύγουν από τα σπαρακτικά ελλείμματά τους και, τελικά, τους δαίμονές τους. Η έλλειψη της γυναικείας παρουσίας και το βάρος του αποτυχημένου παρελθόντος συμπληρώνουν και τροφοδοτούν τον καμβά των συγκρούσεών τους.

Στο έργο του Ιρλανδού Κόνορ Μακφέρσον, που παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο Εθνικό Θέατρο της Αγγλίας το 2006 σε σκηνοθεσία του συγγραφέα, οι ήρωες, που στέκουν ανήμποροι και ανίκανοι να σηκώσουν το βάρος της ύπαρξής τους, αντιμετωπίζονται με συμπάθεια. Ανάμεσα στην ιστορία μυστηρίου, στο θρίλερ και στη μαύρη κωμωδία, ο Φάρος, έργο γραμμένο αριστοτεχνικά, με ευφυώς διαγραμμένους χαρακτήρες και γρήγορους διαλόγους, αποτελεί μια ελεγεία για την εξιλέωση, τη συγχώρεση, τη λύτρωση.