Άνθρωποι επί… τέλους

Εν αρχή ην… ο πλανήτης μας, η Γη μας, ένα πραγματικό ποίημα του Χάους, φερμένο από την απεραντοσύνη του τυχαίου, χτισμένος στην ουτοπία του Πλάτωνα, με νότες βγαλμένες από την αρμονία του Πυθαγόρα, γέννημα της μητέρας φύσης! Όμως, η τόση ομορφιά είναι χτισμένη σε ένα σύμπαν όπου τα πάντα ρέουν και μεταβάλλονται. Τότε, ήρθε ο άνθρωπος και ο υποτιθέμενος πολιτισμός του και ενώ όλα παράγονται μόνα τους, εμείς θελήσαμε τα δανεικά… αγύριστα. Αρπάξαμε, εμπορευματοποιήσαμε και τελικά, μετατρέψαμε τα δανεικά σε ανάγκη των άλλων. Πείσαμε πως χωρίς την ύπαρξη υλιστικών αναγκών, οι άνθρωποι ήταν ξένα σώματα για τον πολιτισμό. Να όμως που ήρθε η ώρα να ζητηθούν τα δανεικά πίσω. Ήρθε η ώρα της απογύμνωσης. Ήρθε η ώρα της αντίστροφης μέτρησης… Το αύριο εξαρτάται από το χθες και εμείς εδώ, στο τώρα, γαντζωμένοι στο τίποτα, ανίεροι δέσμιοι των επιλογών του τότε. Και εκείνη την ώρα, την ώρα της αποκάλυψης της δυστοπίας, το ερώτημα βροντοφωνάζει: «Άνθρωποι επί… τέλους ή Άνθρωποι επιτέλους;»