Έμεινε καιρό στην εταζέρα

Μια Πάτρα που καθημερινά άλλαζε συνήθειες και βιωματικές συμπεριφορές, που πέρναγε σταδιακά από την ανέχεια, τους σκοτεινούς δρόμους και τα σφαλιστά παράθυρα, στην ελπίδα που έφερναν το λιμάνι, τα νέα επαγγέλματα και οι βιομηχανίες με τα σίγουρα μεροκάματα.

Και μια Αθήνα που καθημερινά θέριευε για να αγκαλιάσει και να στεγάσει τους εσωτερικούς "εμιγκρέδες" που ζήταγαν περισσότερο φως, ηρεμία, καταλάγιασμα από τα πάθη, χώρο για τα παιδιά τους και όχι μόνο, με κάθε τίμημα. Χώρος υπήρχε για όλους.

Κάπου ανάμεσα ο συγγραφέας βλέπει εικόνες σπάνιες και δυσεύρετες, συλλεκτικές θα λέγαμε σήμερα και μπερδεύει τους ήχους της ραγδαίας αναπτυσσόμενης Αθήνας με την ηρεμία και τη χαλαρότητα της Πάτρας.

Μνήμες, γεγονότα και αρώματα από τις αρχές του ‘60 μέχρι τα τέλη του ’70 μας ταξιδεύουν σε μια εποχή που είχε πολλές εμπειρίες, ζωγραφιές μοναδικές, ξεχωριστούς ανθρώπους και όμορφες γειτονιές. Η παρέα σε μια βιωματική περιπλάνηση εξελίσσεται σε ένα παιχνίδι με τα πάνω του και τα κάτω του.