Fin amor

Η κοινή αηδών είναι αποδημητικόν πτηνόν. Μας επισκέπτεται κατά τον Απρίλιον και αναχωρεί κατά τον Σεπτέμβριον... Κατά την αποδημίαν της ταξιδεύει μόνη της, επανέρχεται δε κατ' έτος εις την ιδίαν περιοχήν, όπου ευρίσκετο προ της αναχωρήσεώς της. Ζη εν αγρία καταστάσει, αγαπά την απομόνωσιν και είναι πτηνόν δειλόν και δύσπιστον, προ παντός απέναντι του ανθρώπου...[...]





ΚΡΙΤΙΚΗ



Ενας ενίοτε ακραίος αυτοσαρκασμός, μια εμφανής τάση υπονόμευσης της σοβαροφάνειας που μας περιβάλλει, μια γενναία κριτική της αισθητικής υποκρισίας των ημερών μας και προπάντων η εκμετάλλευση των όποιων δυνατοτήτων μάς παρέχουν ακόμη ορισμένες ποιητικές ρυθμολογίες χαρακτηρίζουν στο σύνολό τους τα πέντε μέρη του εύγλωττου, διεξοδικού στις υφολογικές του συναιρέσεις προσφάτου ποιητικού βιβλίου του Γιώργου Κοροπούλη. Από τους πρώτους κιόλας στίχους φαίνεται καθαρά ότι ο ευρηματικός αυτός δημιουργός δεν θέλει επ' ουδενί να δραπετεύσει από τον εφιάλτη του πραγματικού με τη βοήθεια μιας μεταφοράς, για να παραφράσω για πολλοστή φορά τον Γουάλας Στίβενς, αλλά προτίθεται αντίθετα να διασώσει τη φαρσοκωμωδία της πραγματικότητας μέσω μιας συμφωνίας δεκατρισύλλαβων κυρίως στίχων, σπαρταριστών ομοιοκαταληξιών και εξαντλητικών μέτρων. Οι ομολογίες είναι καταιγιστικές, η ρητορεία συναγωνίζεται εδώ με άνεση την καλειδοσκοπική ποικιλία ενός κατ' εξοχήν λόγιου βίου. Αναφέρω ενδεικτικά:



«Τα ακκόρντα ενός, γελοίου έστω, Ποιητή όμως, τα πάρε-δώσε με τη μαύρη αλήθεια,/ μια νότα απόκρυφη υποκλέπτουν, που εκκρεμεί/ πιο πάνω απ' τα ευθύγραμμά μας παραμύθια./ Φαίνεται η ύφανση η ανάερη του οράματος/ να ξεθωριάζει -κι όλα, πύργοι, βασιλείς,/ ίπποι, τρελοί, εν γένει η σφαίρα του προγράμματος/ που ο ανυπόστατος Θεός φτιάχνει, θα δεις/ απόλυτα να σβήνονται... Α, ναι, πλαστήκαμε/ από την ύλη του εφιάλτη- και κυκλώνει/ λήθαργος τη μικρή ζωή μας... Ναι, πνιγήκαμε/ σε μια σταγόνα...» (βλ. σελ. 10 επ.)



Το ειδύλλιο δύο αρχετυπικών χαρακτήρων, οι οποίοι στην εισαγωγική Ομιλία καλούνται «Αρρεν και Θήλυ», δίνει το μείζον πρόσχημα. Η διαφθορά του έρωτα από την καταλυτική «κρυφή γεωμετρία της ζήλειας» (βλ. σελ. 9) αποτελεί τον κύριο ιστό του μύθου, γύρω από τον οποίο αναπτύσσονται διαδοχικά οι δευτερεύουσες ποιητικές ιδέες. Αλλά το «Fin' amor» είναι πρωτίστως μουσική, δυναμική κι εύηχη λεκτική συναγωγή, που επείγεται να δώσει νόημα στον κατακερματισμένο μικρόκοσμο των αμετανοήτων εραστών. Βεβαίως, ως λανθάνουσα παρωδία της ζωής, η ποιητική αυτή απόκλιση αποκτά πρόσθετο ενδιαφέρον: είναι το πάθος εξαρθρωμένο, αποψιλωμένο, ένα πάθος, εντέλει, προς αποφυγήν: «Ετσι περάσανε τα χρόνια, έπαιξα κι έχασα -/- Σιγά σιγά δεν σ' αγαπούσα πια, το ξέχασα..». (βλ. σελ. 32).



Στο βαθμό που «μια υπόθεση μελό/ είναι ο χρόνος: όσα θα 'ρθουνε παλιώσαν/ κι όσα πέρασαν ζουν...» (βλ. σελ. 41), τότε το «Fin' amor» είναι η υποστασιοποίηση μιας μεγάλης φενάκης: όχι μόνο η ζωή είναι όνειρο, αλλά όνειρο ελλειπτικό, ελλειμματικό. Οι τελευταίες ακροστοιχίδες πιστοποιούν το οριακό αδιέξοδο: «Κυρίες και Κύριοι, άφιξις στην Ατλαντίδα... -είχε βυθίσει μέσα του την πάσα ελπίδα-» (βλ. σελ. 33). Ο Γιώργος Κοροπούλης διαθέτει εκτός από ποιητική ευφυΐα, ιδιάζουσες συνθετικές ικανότητες: η Σκηνή του εικοσιτετρασέλιδου ποιήματός του είναι η Επιτομή, ο παρατεταμένος κλαυσίγελως για ένα ψέμα που συνηθίσαμε να αποκαλούμε έρωτα.



ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΕΗΣ

ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ - 03/08/2001