Φόβος και Τρόμος

[...]Ο Κίρκεγκωρ θεωρούσε το Φόβο και Τρόμο ως το καλύτερο βιβλίο του· αρκεί αυτό, έλεγε, για να αποθανατίσει το όνομά μου. Ποτέ η «λυρική διαλεκτική» του, η τέχνη του να μας κάνει να νιώσουμε πάνω από μας τα ειδικά χαρακτηριστικά του θρησκευτικού αυτού πεδίου, στο οποίο ο ίδιος διατείνεται ότι δε φτάνει, δεν μας άγγιξαν βαθύτερα. Ποτέ, ακόμη κι ο ίδιος μας το λέει, η διήγησή του δεν συνδέθηκε στενότερα με τις πιο προσωπικές του συγκρούσεις. Δεν είναι όμως πάντοτε εύκολο να συλλάβουμε τη σκέψη του Κίρκεγκωρ, πίσω από αυτή του Ιωάννη της Σιωπής, στον οποίο αποδίδει το έργο, και που είναι ο ίδιος, χωρίς αμφιβολία, όχι όμως ολότερα ο ίδιος. «Πρόκειται για το δυσκολότερο έργο του Κίρκεγκωρ, μας λέει ο Χιρς, και στο οποίο, πιο πολύ από οπουδήποτε αλλού, έκανε ό,τι μπορούσε για να παραπλανήσει τον αναγνώστη».

Από τον πρόλογο