Εβδόμερος

...Και τότε άρχισε η επίσκεψη αυτού του παράδοξου οικοδομήματος, που βρίσκεται σ έναν αυστηρό δρόμο, αλλά κομψό και χωρίς θλίψη. Αν το έβλεπες από το δρόμο, το κτίριο σ έκανε να σκέπτεσαι ένα γερμανικό προξενείο στη Μελβούρνη. Μεγάλα καταστήματα κατελάμβαναν όλο το μέρος του ισογείου του. Αν και δεν ήταν ούτε Κυριακή ούτε γιορτή, τα μαγαζιά ήταν κλειστά, κι αυτό έδινε σ αυτό το μέρος του δρόμου μιαν όψη μελαγχολικής πλήξεως, μια κάποια θλίψη, αυτή τη χαρακτηριστικήν ατμόσφαιρα που έχουν οι αγγλοσαξωνικές πόλεις την Κυριακή. Στον αέρα πλανιόταν μια ελαφριά οσμή αποβάθρας· η απροσδιόριστη και καθαρά υποβλητική οσμή που αναθρώσκει από τα στοιβαγμένα εμπορεύματα στα μουράγια, στα λιμάνια. Η όψη του γερμανικού προξενείου στη Μελβούρνη ήταν μια εντύπωση καθαρά προσωπική του Εβδόμερου κι όταν μίλησε γι αυτή στους φίλους του εκείνοι γέλασαν και βρήκαν πως η σύγκριση ήταν αστεία, αλλά δεν επέμειναν κι αμέσως μίλησαν γι άλλα πράγματα, κι απ αυτό ο Εβδόμερος έβγαλε το συμπέρασμα πως ίσως δεν είχαν καταλάβει καλά το νόημα των λόγων του. Και σκέφτηκε τη δυσκολία που έχει να κάνεις να σε καταλάβουν όταν αρχίζεις να ελίσσεσαι σ ένα κάποιο ύψος ή βάθος. [...]