Κεκλεισμένων των θυρών

ΙΝΕΣ: Μεταξύ δολοφόνων. Είμαστε στην κόλαση, μικρούλα μου, και δε γίνεται ποτέ λάθος. Δεν καταδικάζουν ποτέ τους ανθρώπους για το τίποτα.
ΕΣΤΕΛΛΑ: Πάψτε. . .
ΙΝΕΣ: Στην κόλαση. . . καταδικασμένοι. . . κολασμένοι. . .
ΕΣΤΕΛΛΑ: Πάψτε. . . Πάψτε επιτέλους, σας απαγορεύω να μεταχειρίζεστε χοντροκομμένες λέξεις.
ΙΝΕΣ: Κολασμένη η μικρή αγία. Κολασμένος ο ήρωας ο ανεπίληπτος. Όλοι μας κάποια στιγμή κάναμε το κέφι μας, δεν είναι έτσι; Υπάρχουν άνθρωποι που υπέφεραν εξαιτίας μας, που πέθαναν κι αυτό μας διασκέδαζε πολύ. Τώρα πρέπει να πληρώσουμε.
ΓΚΑΡΣΕΝ: (Με υψωμένο χέρι). Θα πάψετε, ναι ή όχι;
ΙΝΕΣ: (Τον κοιτάζει άφοβα, αλλά με καταφανή έκπληξη). Χα. . . (Σε λίγο). Μια στιγμή. . . Κατάλαβα. . . Ξέρω γιατί μας έβαλαν μαζί.
ΓΚΑΡΣΕΝ: Προσέξτε τι πρόκειται να πείτε. . .
ΙΝΕΣ: Θα δείτε πόσο είναι κουτό. Κουτό σαν τα λάχανα. Δεν υπάρχουν σωματικά βασανιστήρια, έτσι δεν είναι; Κι όμως είμαστε στην κόλαση. Και δεν πρόκειται να 'ρθει κανένας άλλος. Κανένας, θα μείνουμε μόνοι και οι τρεις μαζί ως την αιωνιότητα. Έτσι δεν είναι; Κάποιος όμως λείπει από εδώ μέσα. Ο δήμιος.