Το δέντρο που έγνεθε τη βροχή και τραγουδούσε

Μέσα από αυτά τα μαύρα, πράσινα, κίτρινα, πολύχρωμα ή μονόχρωμα ποιήματα ο Ηλίας Κεφάλας εξέρχεται ως ένας μοναχικός περιπατητής μακρινών αποστάσεων, ένας έκθαμβος εξερευνητής δύσβατων ή οικείων τοπίων, ένας παρατηρητής πουλιών και ψυχών: εστιάζει μέσα από δάκρυα χαρμολύπης και αποθανατίζει τα αιώνια σε στίχους -λαμπερά ένσταντανέ-, όσα βλέπει, αλλά και όσα "ανακλώνται στην ίριδα της μνήμης". Χαρτογραφεί τους μέσα "κάμπους που μιλούν χωρίς να τους διακόπτει κανείς", τυλιγμένους στις κοσμογονικές ομίχλες τους. Ανηφορίζει, μέσα στην παντοτινή βροχή των παιδικών του χρόνων, στους βαρείς συλλογισμούς των αρχαίων βουνών και απογράφει τα δέντρα τους, που "γνέθουν τη βροχή" τραγουδώντας και "γράφουν την ποίηση στον ουρανό".

Στούς ίσκιους τους και τα ξέφωτα στήνει μια παγανιστική, ορθόδοξη, καθολική γιορτή, όπου καλεί "προαπελθόντες και παρόντες και αγέννητους", σε κοινωνία γάμου με όλα τα άλλα έμψυχα όντα: τους ποταμούς, τα όρη, τα φεγγάρια, τα νέφη.

Τι θαυμαστή εκδρομή! Τι πανέμορφη πατρίδα η ποίηση του!

Παυλίνα Παμπούδη