Όλα τα έχουν πει οι μοίρες

Μικρές ιστορίες γεμάτες ερωτισμό, συναντήσεις σωμάτων και ψυχών. Απεικονίζουν το πολύπλευρο και το πολυεπίπεδο των επαφών και των σχέσεων. Μια ψηφίδα, ένα κομματάκι του παζλ των παιδικών και των εφηβικών χρόνων.


Οι ιστορίες του Νίκου είναι σαν γεμιστά σοκολατάκια. Κάποιες φορές κρύβουν μέσα τους το λικέρ της νοσταλγίας, άλλοτε το μπράντι της αθωότητας, άλλοτε το parfait d’amour της εφηβείας, και άλλοτε πάλι το μπράντι Alexander του πόθου. Άλλες φορές κρύβουν μέσα τους μια στέρεη γέμιση, όπως το αμύγδαλο του πόνου, το καρύδι της απώλειας και τη σταφίδα του αποχωρισμού. Δεν ξέρεις εκ των προτέρων ποια είναι η γέμιση της κάθε ιστορίας· η γεύση της αναμειγμένη με τη σοκολατένια επικάλυψη αναδύεται καθώς το στόμα του μυαλού σου και ο ουρανίσκος των συναισθημάτων σου την ανακαλύπτει, τη γεύεται και την απολαμβάνει.

Αναστάσιος Σταλίκας


Λίγα λόγια για το έργο:

Κάθε που κλείνω τα μάτια μου, εικόνες μού έρχονται στο μυαλό, εικόνες από το παρελθόν, εικόνες γεμάτες αστερόσκονη, εικόνες που γίνονται μικρές ταινίες, μικρές αφηγήσεις, περιπέτειες του μυαλού. Περιπέτειες γεμάτες αγάπη, έρωτα, θάνατο, έκσταση, και γόνιμο ανθρώπινο πόνο σε ένα εκκρεμές ανάμεσα στην αβεβαιότητα για το πεπρωμένο και τη σιγουριά όλων αυτών που είπαν οι μοίρες. Και αυτές οι περιπέτειες ήταν που μ’ έκαναν να αναζητήσω τις ανατολές, τους ορίζοντες που αγνάντευα, τα ηλιοβασιλέματα των νεανικών μου χρόνων, τους θρύλους, τους μύθους που έφτιαξαν τη δική μου πραγματικότητα, τη δική μου ιστορία, και την αφήγηση του μέλλοντός μου.

Και είναι αυτές οι εικόνες και είναι αυτή η ατμόσφαιρα που με προκάλεσαν και με προσκάλεσαν να πλουτίσω τον εαυτό μου. Να παρατηρήσω, σαν θεατής σχεδόν, τις όμορφες σχέσεις των όμορφων ανθρώπων. Σαν ένα πνεύμα, σαν τον ήχο του ανέμου μέσα από τα φύλλα που προκαλούν τις επιθυμίες. Αυτές οι εικόνες όχι μόνο δεν περιόρισαν το μυαλό μου, αλλά αντίθετα δοκίμασαν τη δύναμη, τη φαντασία, και έφτιαξα έναν δρόμο για να ξανασυναντήσω τις μνήμες και τις αναμνήσεις μου.

Κοίταζα τους ανθρώπους να δίνουν μια μικρή παράσταση, εξοικειώθηκα από νωρίς με τον θάνατο, στο μυαλό μου έγινε τόσο ελκυστικός όσο το συναίσθημα όταν τα βλέφαρά σου χαμηλώνουν προτού κοιμηθείς.
Και τότε πίστευα ότι δεν είχα τίποτα. Τώρα νιώθω ότι είχα τα πάντα.

Είμαι πληθωρικός, γεύομαι άπληστα τα πάντα, ονειρεύομαι, ανακαλύπτω και αποκαλύπτω. Αυτό που με κινητοποιεί είναι η παθιασμένη και ειλικρινής αγάπη, η ελευθερία, η καθημερινή ποίηση και ομορφιά που βρίσκεται παντού.

Έκλεισα τα μάτια μου για να δω τα όνειρά μου και σε αυτό το μονοπάτι ανακάλυψα την ωραιότητα του τοπίου μέσα μου, έτσι γράφτηκαν αυτές οι ιστορίες. Κρατάω τις μνήμες μου ζωντανές, γιατί κάποτε θα πεθάνουν…

Νίκος Καζής



Παρουσίαση της Μ. Τιγκαράκη στο monopoli.gr
Με μια συλλογή βιωματικών διηγημάτων, ο εικαστικός Νίκος Καζής,
μάς αποκαλύπτει άλλη μια πτυχή της πολυτάλαντης προσωπικότητάς του.

Το βιβλίο περιέχει μικρές, ζουμερές ιστορίες γεμάτες ερωτισμό, αφηγήματα με βιωματικό χαρακτήρα με πρωταγωνιστές, καθημερινούς ανθρώπους της ελληνικής υπαίθρου.

Με γλώσσα απλή, που φλερτάρει με την ντοπιολαλιά της περιοχής που μεγάλωσε, ο συγγραφέας δίνει ζωή σε χαρακτήρες που ανασύρει από τις παιδικές και εφηβικές του μνήμες, «χαρίζοντάς» τους ενίοτε γκροτέσκα χαρακτηριστικά. Πάντοτε όμως με σεβασμό, νοσταλγία και αγάπη.