Περί ομονοίας και άλλων δαιμονίων

Ο Μάμης Μάστορας ήταν ένας βασανισμένος μα πάντα φιλόξενος άνθρωπος. Το σπίτι του στο Ριζοβούνι στάθηκε καταφύγιο για κάθε περαστικό, φίλο, ξένο ή "εχθρό" ακόμα. Κι εκεί, άλλοτε δίπλα στη φωτιά κι άλλοτε στα σκαλάκια της αυλής, με καφέ και τσίπουρο, οι άνθρωποι ανοίγανε τις καρδιές τους.

Ο Νίκος Κατσαλίδας, μέσα από τις δραματικές διηγήσεις των ηρώων, φωτίζει μια ταραγμένη εποχή για τα Βόρεια μέρη της Ηπείρου, που ζει η Εθνική Ελληνική Μειονότητα. Άνθρωποι απλοί, αλλά με μεγάλη ελληνική ψυχή, θύτες και θύματα, ιδεολογικοί αντίπαλοι δύσκολων χρόνων, μιλάνε και λένε τις αλήθειες τους. Είναι αυτές οι αλήθειες, μια εποποιία γενεών, ένα ζωντανό μάθημα ιστορίας.
Πότε με μια πλούσια ντοπιολαλιά και πότε με μια καλλιεργημένη γλώσσα, δίχως κηρύγματα, οι ήρωες του βιβλίου, άνθρωποι που έζησαν τον διχασμό στο πετσί τους και πάλεψαν με δαίμονες, ορθά σκεπτόμενοι, ξαναζούν πλασμένοι αισθητικά, διδάσκουν ιστορία, όπως κανένα άλλο βιβλίο δε θα μπορούσε να το κάνει. Μέσα από τις τραγικές μνήμες τους, σε καθηλώνουν μιλώντας "Περί ομονοίας και άλλων δαιμονίων"...

***
"Η πεζογραφία του Κατσαλίδα, αν και γραμμένη στις μέρες του αιώνα μας, ως αναφορά δομής, αισθητικής και τέχνης σού θυμίζει Κάφκα, Κούντερα, Άντριτς, Μυριβήλη και Κανταρέ. Και όλα αυτά τυλιγμένα και δομημένα με μια πλούσια γλώσσα με πολλές μυστικές αρετές που σε βγάζει σε έναν αρχαίο, αέναο όπως και σε ένα μοντέρνο κόσμο, από τη διασταύρωση της Ηπειρώτικης ντοπιολαλιάς και της επίσημης και γλαφυρής καλλιεργημένης γλώσσας".
Μένης Κουμανταρέας
Συγγραφέας