Θέλγα. Φιλικό προς την ζωή εκ καρδίας γράμμα

Καταρρέει το Σύμπαν μέσα μου
την ώρα που μου συμβαίνεις!
Στίλβοντα δύο άστρα με εμβολίζουν,
την ώρα που εσύ ακτινοβολείς,
ω αιθέριο υπαρκτό,
το φως ομολογώ ενώπιόν σου!
Την αιωνιότητα ανακαλώ στο παρόν
και πριν ο χρόνος πάψει
να παράγει μέλλον
-τυχερός υπέρτατα- σε φιλώ,
συμπαντική μου ωραιότητα!
Οι λάμψεις των ματιών σου,
σαν στον κρατήρα της Σαντορίνης,
την ψυχή μου καίνε τα μάτια σου,
ωχ, τα μάτια μας, αδερφή του πυρός,
άσβηστο φως επί αιώνες αιώνων,
εκτυφλωτικές αναλαμπές
και στα ύψη σου, στέφανος,
σαν της Αίτνας τα νέφη, ανεβαίνει
το νεφέλωμα των βοστρύχων σου,
σαν την κόμη της Βερενίκης,
ανεμίζουν τα όνειρα στο πέρασμά σου,
άπιαστο ουρανόμορφο πρόσωπο
κι, ένα κύμα μακρόσυρτο,
η αύρα του πνεύματός σου, ενέργεια,
λάβα που εκχειλίζει ο νους,
ίδια μ' αυτήν στα έγκατα της γης
που σείει τις πλάκες των ηπείρων
κι ένα χαμόγελο, πλατύ
σαν τον ορίζοντα στις Άνδεις,
φωτίζει το πεδίο μου, όπως φωτίζει ο Ήλιος
την σκέψη των μοναχών στα υψίπεδα του Θιβέτ,
τις ψυχές των νηπίων,
σαν πρωτοβλέπουν το φως
στα Αφροδίτεια Κύθηρα. [...]