Σ εκείνο το σημείο

"Ξαφνικά τον έζωσε μια αδιόρατη θλίψη, ένας απολογητικός καημός. Μετάνιωσε ειλικρινά για όλες τις χαμένες ώρες, τα λεπτά, τα δευτερόλεπτα στους πολυσύχναστους δρόμους, στα καφενεία, στις ουρές, στις τράπεζες, στα σούπερ μάρκετ, ακόμα και για τον παραπάνω ύπνο. Μετάνιωσε για την γκρίνια, τα νεύρα, τις άσκοπες αντεκδικήσεις, για τα υπερ-κέρδη της δουλειάς του των Κυριακών, των αργιών, των διπλοβαρδιών... για την ανέγερση της δεύτερης κατοικίας του, το περίφημο εξοχικό μπροστά στην φημισμένη παραλία, που για να το ξεχρεώσει, δεν άφησε ούτε μια μέρα ελεύθερη για να το κατοικήσει. Λυπήθηκε για τις στιγμές, τις μέρες, τα χρόνια που έφυγαν δίχως ένα χαμόγελο, δίχως έστω, μια μικρή ανέμελη βολτίτσα με τα παιδιά του, για παγωτό ή καλαμπόκι στον δημοτικό κήπο...

Μπήκε σκεφτικός στο ταξί και άλλαξε διεύθυνση. Πρώτη φορά θα γύριζε διαφορετικός, ήρεμος στην οικογένειά του. Το φεγγάρι τον ξεπροβόδισε μέχρι τα όρια της πόλης. Προχώρησε στην ευθεία της Λεωφόρου Στρατού. Λίγα μέτρα πριν την διασταύρωση των πέντε δρόμων, τον σταμάτησε μια παρέα νεαρών.

- "Ελεύθερος;" ρώτησε ο πιο ψηλός.

- "Είμαι γεμάτος παιδιά... καλύτερα να πάτε με τα πόδια. Έχει θαυμάσια νύχτα απόψε".

- "Τι;" έκανε ο πιο κοντός, κοιτώντας με απορία τα άδεια καθίσματα. "Μας δουλεύεις ρε μάστορα; Αφού δεν έχεις κανένα μέσα, τι σόι γεμάτος μας λες".

- "Γεμάτος... συγκινήσεις", τόνισε με έμφαση ο ταξιτζής και πατώντας γκάζι τους άφησε σύξυλους στη μέση του δρόμου.

Πρόκειται για ένα μικρό απόσπασμα από το διήγημα "Κούρσα με αετό" της πρώτης συλλογής διηγημάτων του Γιώργου Κασαπίδη με τον τίτλο "Σ' εκείνο το σημείο".