Ακραίες μορφές μητέρων

Η παρούσα Μελέτη εξετάζει τους τρόπους σύνδεσης της θηλυκότητας, της ερωτικής επιθυμίας και της μητρότητας στον λογοτεχνικό λόγο επιλεγμένων πεζογραφικών κειμένων του 19ου και του 20ου αιώνα. Η αναπαράσταση της γυναίκας ως έμφυλου «Άλλου» ενσωματώνει τη μητρότητα, η οποία εμφανίζεται ως ένα πλέγμα σημείων, ιδεών, συμβάσεων και συμβόλων που, μέσα από γλωσσικές εικόνες, αντανακλά πολιτισμικά σχήματα και αντιλήψεις μιας εποχής. Οι συγγραφείς επιλέγουν να εγκαταλείψουν τη μορφή της «καλής μάνας», δίνοντας έμφαση στην αναπαράσταση μητρικών μορφών που εμφανίζουν ακραία χαρακτηριστικά· γυναίκες που ενσυνείδητα ή υποσυνείδητα επιλέγουν να προτάξουν τις δικές τους επιθυμίες, να ικανοποιήσουν τις προσωπικές τους ανάγκες, ξεφεύγοντας από το διαδεδομένο και επιθυμητό σχήμα της Μητέρας – Παναγίας.
Τα κείμενα προσεγγίζονται μέσα από τη θεωρία των σπουδών φύλου, της ψυχανάλυσης και των πολιτισμικών σπουδών και έχουν ως κοινό τους χαρακτηριστικό τη διαφορετική προσέγγιση στην αναπαράσταση της μητρότητας. Το βασικό κριτήριο για την εξέτασή τους είναι ότι καταπιάνονται – το καθένα με τους δικούς του μοναδικούς αφηγηματικούς και μυθοπλαστικούς τρόπους – με μια ποικιλία όψεων της μητρικής εμπειρίας, ενώ μέσα από την ανάγνωσή τους αναδεικνύουν μια ευρεία σειρά ζητημάτων και προβληματισμών σχετικά με την επιτέλεση της μητρικής ταυτότητας.