Αροκάρια

Με μια μονοκόμματη κίνηση, όπως κόβει κανείς ένα ξέφτι απ' το σακάκι του, την καθάρισε ακαριαία. Μόλις έπεσε η αροκάρια στην αυλή, λες και ξεψύχησε άνθρωπος, σκοτείνιασε η μέρα. Μουσκεμένος στον ιδρώτα και με εξογκωμένες φλέβες ο Φόρης την κοίταζε με μια παγωμάρα περίεργη σαν να μην είχε αποφασίσει προηγουμένως καθαρά και ό,τι έκανε το έκανε εν βρασμώ ή σαν να μη φαντάστηκε πως θα άδειαζε έτσι ο κόσμος του, ερημιά παρόμοια με φευγιό αγαπημένου.

Πρόσωπα που στροβιλίζονται στη ζωή.

Συνυπάρχουν, δένονται, απομακρύνονται, φεύγουν. Προσπαθούν να απεξαρτηθούν από κάτι, καταλήγουν να εξαρτώνται από κάτι άλλο.

Η ανθρώπινη ψυχή διαχρονικά αμετάβλητη.

Ένα δέντρο πανέμορφο συντροφεύει με μοναδικό τρόπο κάθε ιστορία που ξετυλίγεται.

Η αροκάρια, αν και ριζωμένη βαθιά στη γη, απλώνει τα κλαδιά της με το βλέμμα ψηλά στον ουρανό αγγίζοντας την ελευθερία.