Η Ρωσική γλώσσα ως μητρική

Την ώρα που στη Ρωσία η γλώσσα αστυνομεύεται και οι λέξεις έχουν διαλέξει στρατόπεδο, ο Πάβελ Αρσένιεφ μας θυμίζει ότι η θέση της ποίησης είναι στον δρόμο και όχι στα ακαδημαϊκά και λογοτεχνικά σαλόνια στις αντικυβερνητικές διαδηλώσεις, στις ακτιβιστικές ενέργειες, στις συνελεύσεις στα πανεπιστήμια, στα αντιφασιστικά γκραφίτι στα φέιγ βολάν ενάντια στον πόλεμο. Μας θυμίζει ότι η ποίηση είναι υπόθεση συλλογική.

Στην ανά χείρας επιλογή από ένα έργο είκοσι σχεδόν ετών παρουσιάζουμε τη γραφή ενός ποιητή που αντιμετωπίζει το ποίημα σαν πεδία αγώνων. Όχι ηρωικά. Αλλά ασυμβίβαστα: χωρίς φιοριτούρες, χωρίς ελπίδα, χωρίς δικαιολογίες. Ο Αρσένιεφ δεν γράφει για να ακουστεί -γράφει για να σπάσει τη σιωπή που πυκνώνει γύρω μας. Για να την αντικαταστήσει με την πολιτική διαμαρτυρία και ανυπακοή, με μια ποίηση η οποία μακριά από συναισθηματισμούς και ενθουσιώδεις διακηρύξεις, επιμένει -στίχο προς στίχο- στη σαφή και αδιαμφισβήτητη αντιεξουσιαστική της υπόσταση.

Αυτό το βιβλίο δεν ανήκει στη ρωσική ποιητική παράδοση. Ανήκει στη στιγμή πριν τη σύγκρουση. Ή λίγο μετά: «Η πυρκαγιά απ' το ένα κεφάλι μπορεί να εξαπλωθεί στο άλλο,/ και τότε θα καεί όλη η πόλη».