Με λένε Οδύσσεια

Η Αθήνα μετά την απελευθέρωση υπήρξε ο τόπος για τους πάσης φύσης κυνηγημένους και για τους παντός περιεχομένου ποιητές. Κι όσο περνούσαν τα χρόνια και πλησιάζαμε τα μέσα του '50 και τις αρχές του '60, οι ποιητές που γεννήθηκαν μέσα στην Κατοχή ή λίγο πριν θα γίνονταν οι δεκαπεντάρηδες και οι εικοσάρηδες της μεταπολεμικής εθνικής μας καλοκαιρίας. Ο ελληνικός κινηματογράφος, το τραγούδι, η ζωγραφική, η ποίηση, η πεζογραφία άλλοτε κλείναν με νόημα το μάτι στο κοινό τους για ό,τι άνανδρο κι ανόσιο διαπράχτηκε πάνω στο σώμα της ίδια της κοινωνίας. Συχνά κατανόμαζαν, παρά τη λογοκρισία, δράστες, φονιάδες κι ένοχους. Κι άλλοτε πάλι -κι οπωσδήποτε συχνότερα- βάδιζαν στη λεωφόρο του «άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε», έστω και μ' εκείνη τη χαρακτηριστική νωχέλεια της απελπισίας. [...]