Τα κόκκινα παπούτσ(ι)α

Η θηλυκή υστερία αλλάζει μάσκες σαν τα φορέματα της κούκλας. Μόνο που η καθεμία από αυτές τις μάσκες είναι και μια αληθινή της όψη. Τα "Κόκκινα παπούτσια", η "Χιονάτη", η "Τριανταφυλλένια", η "Σταχτοπούτα", η "Κοκκινοσκουφίτσα", "ο Χάνσελ και η Γκρέτελ" είναι παραμύθια που δεν είναι παίξε-γέλασε... Ενσαρκώνουν τη φαντασίωση-παραμύθι του καθενός μας.

Την παραμυθοχώρα διατρέχει η λακανική ψυχανάλυση με συγκεκριμένες αναφορές στην τοπολογία του Lacan και στην πρώτη τοπική του Freud. Το σφάλμα κρύβεται σε "μήτρες-καταφύγια" σημαινόντων, όπως το "άγαλμα" και το "μανιτάρι". Το ενήλικο παιδάκι, που ζει τον μύθο του αλλά δεν του αφηγούνται πια παραμύθια, δεν θα πάει μακριά αν κουβαλάει τον ομφάλιο λώρο του, ως σφάλμα, ακόμα κι αν μεγαλώσει. Θα τον κουβαλάει αθέατο κάτω από κοστούμια ή ψηλοτάκουνες γόβες με διαδοχή σφάλματος και ενοχής.

Αν θέλετε να κάνετε μια βουτιά στα βαθιά νερά της ψυχανάλυσης, να ξεκινήσετε από τα μακροβούτια στα ρηχά... Καλό σας ταξίδι!