Γράμμα στους ηθοποιούς υπέρ Λουί ντε Φυνές

[...] Ο ηθοποιός αρκεί να μη φοβάται και τόσο το κενό, αρκεί να μη φοβάται τόσο να χαθεί, αρκεί να ξέρει κάπως να είναι τέλειος, δηλαδή πραγματική νούλα, ανύπαρκτος, να είναι κάπως ο Ανύπαρκτος και Τέλειος Ηθοποιός. Μη χορεύεις ποτέ μόνος, χόρευε πάντα με τη μοναξιά... Ο Λουί ντε Φυνές ήξερε ότι ο άνθρωπος είναι κάτι που επανεφευρίσκεται ανά πάσα στιγμή, κάτι που επανακατασκευάζεται μέσω των λέξεων κάθε βράδυ, κάτι που γκρεμίζεται συνεχώς και ξαναφτιάχνεται, κάτι που προκύπτει εντελώς καινούργιο με κάθε ανάσα. Μόνο και μόνο για να αιχμαλωτίσει ακαριαία τη φύση, να σαγηνεύσει την ύλη και να ξαναχορέψει μια μέρα έναν νέο χορό για χάρη των τυφλών. [...]

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου