Μετά το Γράμμο δεν ήταν μόνο προσφυγιά

Τον Οκτώβρη του 1963 ο Σάββας Παλλές στέλνει απ' την εξορία του προς τους φίλους του στην Τασκένδη το ακόλουθο γράμμα-έκκληση, από το οποίο δίνω αποσπάσματα:

Αγαπητοί σύντροφοι και συντρόφισσες
Αγαπητοί φίλοι, αδέλφια. Όλοι!

Πέρασε ένας χρόνος που βρισκόμαστε μακριά σας, χωρίς να σας βλέπουμε και να μας βλέπετε, χωρίς να μπορούμε να σας μιλάμε και να μας μιλάτε, που μας αρπάξανε από κοντά σας και μας πετάξανε σ' αυτές εδώ τις άγριες παγωμένες και αφιλόξενες στέππες του βόρειου Καζακστάν.
Η πολιτική τύφλωση και ο φανατισμός ορισμένων πορωμένων αντιπάλων μας, χώρισαν τους πατεράδες απ' τα παιδιά τους, τους άνδρες απ' τις γυναίκες τους, από τους δικούς τους, τους φίκους τους.
Πέρασε ένας χρόνος στην άγρια και μαύρη μοναξιά, στην απομόνωση, άγνωστοι μέσα σε άγνωστους, σε ξένα και άγνωστα μέρη, σε ξένα χώματα.
Μια βουβή τραγωδία, ένα ασύλληπτο δράμα άρχισε να ξετυλίγεται στο βόρειο Καζακστάν, το καινούριο βουβό δράμα των Ελλήνων πολιτικών προσφύγων, η καινούρια τραγωδία μιας χούφτας τίμιων κουκουέδων.
Μονάχοι, καταμόναχοι ζούμε σαν τα άγρια θηρία, σε άγρια μέρη, ξεκομένοι από τον υπόλοιπο κόσμο, θαμένοι μέσα στα χιόνια, τις άγριες θύελλες και τους φοβερούς πάγους... Αρνηθήκαμε να γίνουμε δούλοι· αρνηθήκαμε να γίνουμε λούστροι· αρνηθήκαμε να σκύψουμε το κεφάλι· αρνηθήκαμε να προσκυνήσουμε τους προσκυνημένους· αρνηθήκαμε και αρνούμαστε να θάψουμε την αλήθεια, ν' αρνηθούμε τις αρχές μας, να τσαλαπατήσουμε τις επαναστατικές παραδόσεις του Λαού μας και του Κόμματός μας· αρνηθήκαμε και αρνούμαστε ν' αρνηθούμε την επαναστατική μας τιμή...
... Στο βόρειο Καζακστάν, όπως και στην ελεύθερη Τασκένδη, ψηλά, υπερήφανα, κυματίζει η κουκουέδικη σημαία που την κρατούν στα ροζιασμένα, μα τίμια χέρια τους, οι ατρόμητοι έλληνες κομμουνιστές.

... Γεια χαρά! Η νίκη είναι δικιά μας!
Β. Καζακστάν
Οκτώβρης 1963
Σ. Παλλές