Ναρκισσισμός ζωής, Ναρκισσισμός θανάτου

Η αναζωπύρωση του ενδιαφέροντος για τον ναρκισσισμό στο πλαίσιο της ψυχαναλυτικής θεωρίας αιτολογεί την έκδοση αυτής της συλλογής άρθρων, που όλα στρέφονται γύρω από το συγκεκριμέ νο ερώτημα, ένα από τα πλέον αινιγματικά της ψυχανάλυσης. Ο Φρόυντ, μετά την παρουσίαση του ναρκισσισμού, το 1914, επρόκειτο να χάσει τον ενδιαφέρον του γι’ αυτή την έννοια, την οποία είχε αναπτύξει ιδιοφυώς,
όταν ξαφνικά προχώρησε σε θεωρητικές αναθεωρήσεις που έλαβαν χώρα γύρω στο 1920, οι οποίες θα ο δηγήσουν πρωτίστως στην τελευταία θεωρία των ενορμήσεων (αντίθεση μεταξύ ενορμήσεων ζωής και ενορμήσεων θανάτου), στη νέα σύλληψη του ψυχικού οργάνου (Αυτό-Εγώ-Υπερεγώ), στη νέα σύλληψή του για το άγχος κ.λπ.
Μετά από μια περίοδο λήθης, η τιμή αυτής της έννοιας χωρίς κληρονόμους αποκαταστάθηκε, στη Γαλλία, εδώ και αρκετά χρόνια, τη στιγμή που η Αμερική έδειξε πρόσφατα να ανακαλύπτει εκ νέου την ύπαρξή της.
Ο Αντρέ Γκρην, που δεν σταμάτησε ποτέ να ενδιαφέρεται γι’ αυτό το πρόβλημα, είναι ωστόσο ένας από τους ελάχιστους συγγραφείς –αν όχι ο μόνος– που επιχείρησε να συναρθρώσει τη θεωρία του ναρκισσισμού με εκείνη της τελευταίας
θεωρίας των ενορμήσεων. Ενώ από τον ναρκισσισμό εξετάζονται γενικά μόνο οι θετικές όψεις, μέσω των οποίων τον συνδέουμε με τις σεξουαλικές ενορμήσεις της ζωής, δείχνει την ανάγκη να υποστηριχθεί η ύπαρξη ενός ναρκισσισμού θανάτου,
τον οποίο ονομάζει αρνητικό ναρκισσισμό. Σε αντίθεση με τον πρώτο, που στοχεύει στην επίτευξη της ενότητας του Εγώ, ο δεύτερος τείνει στην κατάργησή της, προσβλέποντας στο μηδέν.

Περιεχόμενα

Βασίλης Δημόπουλος: Πρόλογος στην ελληνική έκδοση
Πρόλογος: Ο ναρκισσισμός και η ψυχανάλυση: χθες και σήμερα
Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΟΥ ΝΑΡΚΙΣΣΙΣΜΟΥ
Ένας, άλλος, ουδέτερο: ναρκισσιστικές αξίες του ίδιου
Ο πρωτογενής ναρκισσιμός: δομή ή κατάσταση
Το άγχος και ο ναρκισσισμός
ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ ΝΑΡΚΙΣΣΙΣΜΟΥ
Ο ηθικός ναρκισσισμός
Το ουδέτερο γένος
Η νεκρή μητέρα
Επίλογος: Το Εγώ, θνητό-αθάνατο
Βιβλιογραφία